Historia parafii sięga ok. 1326 r. kiedy to została erygowana; i w tym czasie został wzniesiony drewniany kościół. W 1529 r. została wybudowana murowana świątynia z fundacji dziedzica Cerekwi i wojskiego radomskiego Mikołaja Dzika herbu Doliwa. Kościół był wielokrotnie niszczony w czasie wojen. Na początku XX w. postanowiono rozbudować świątynię.
W 1927 r. zamówiony został projekt rozbudowy świątyni u architekta Stefana Szyllera, gdzie zadecydowano o zachowaniu prezbiterium, rozebraniu zakrystii, kruchty i część ścian. Kościół zyskał neorenesansową formę z elementami neobaroku. Świątynia posiadała nieregularną bryłę, była trójnawowa, dwuprzęsłowa. Nawa główna była dłuższa od zachodu oraz szersza i dużo wyższa od bocznych, natomiast nawę południową poprzedzała niewielka kaplica na planie ośmioboku, pokryta kopułą. Transept miał nadbudowaną nad północnym ramieniem czworoboczną wieżę. Gotyckie prezbiterium zostało ujęte po bokach niesymetrycznymi przybudówkami, gdzie mieściły się skarbiec, zakrystia i składzik. Jednoosiowa fasada była dwukondygnacjowa, która została zwieńczona neobarokowym szczytem. Przebudowa świątyni została ukończona prawdopodobnie w 1936 r.
W prezbiterium znajdują się malowidła z 1937 r autorstwa Jerzego Baranowskiego z Krakowa . Prawdopodobnie z braku środków finansowych, nie do końca zostały zrealizowane wszystkie założenia architektoniczne Stefana Szyllera. W czasie II wojny światowej, podczas ostrzału artyleryjskiego w dniu 17 stycznia 1945 r została zniszczona wieża i nawa boczna. Kościół został odbudowany i 1962 r. konsekrowany przez bp Piotra Gołębiowskiego.