Poznańskie Bractwo Kurkowe szczyci się historią sięgającą roku 1253 (równoczesną z otrzymaniem przez Poznań praw miejskich), w związku z czym śmiało można je zaliczyć do najstarszych tego typu organizacji w Polsce, a nawet w Europie. W późniejszych wiekach rozwijało się prężnie, a jego członkowie – zgodnie z brackim zawołaniem – ćwiczyli „oko i dłonie w Ojczyzny obronie”. Od lat 20.XX w. mogli to robić w wybudowanej na terenie Parku Szelągowskiego strzelnicy, wówczas największej w Polsce (37 stanowisk), a sam park został wtedy nazwany Parkiem Strzeleckim lub Kurkowym i nazwa ta funkcjonowała aż do lat 50.
Bractwo nie poprzestało tylko na budowie strzelnicy; zadbało także o „coś dla ducha i dla ciała”. Zakupiwszy teren na Szelągu, organizacja rozbudowała istniejącą tam restaurację oraz tarasy, skąd rozpościerał się widok na Wartę. Wybudowane zostały wiodące nad rzekę schody. Niestety, infrastruktura bardzo mocno ucierpiała podczas wojny. Kurkowe Bractwa Strzeleckie zostały w 1945 r. zdelegalizowane jako „przejaw działalności burżuazyjnego mieszczaństwa”, poznański Park Strzelecki stracił więc troskliwego opiekuna. Dziś można tu jeszcze zobaczyć zdezelowane schody wiodące ku niegdysiejszym tarasom i słupy bramne od strony Wartostrady.
Kiedy po zmianach ustrojowych zaczął się odradzać ruch bracki, w 1990 r. niczym Feniks z popiołów powstało i Poznańskie Bractwo Kurkowe. Dwudziesta rocznica jego reaktywowania została uczczona pamiątkową tablicą umieszczoną na wielkim głazie w Parku Szelągowskim. Oddano na niej także cześć poległym w wojnach braciom.
We wrześniu 2017 r., niedaleko pamiątkowego kamienia, stanęła na postumencie odlana z brązu postać Brata Kurkowego. Umieszczona na cokole tablica głosi: „W hołdzie strzelcom kurkowym w 95 rocznicę ustanowienia i 25 reaktywowania Zjednoczenia Kurkowych Bractw Strzeleckich Rzeczypospolitej Polskiej; Anno Domini 2017”