Pierwsze pisemne wzmianki o Silnej pochodzą z trzeciej ćwierci XV w., ale niewielki, jednonawowy, stylizowany na barok i otynkowany na biało kościółek zbudowano tu dopiero w latach 1926-1927. Usytuowano go tuż przy funkcjonującym od początku XX w. cmentarzu. Z uwagi na bliskość Pszczewa i tamtejszej świątyni pw. Marii Magdaleny , wierni nie odczuwali wcześniej potrzeby posiadania własnego Domu Bożego. Dopiero wytyczona po I wojnie światowej granica wersalska odcięła ich od możliwości uczestniczenia w niedzielnej mszy. Silna znalazła się po stronie polskiej, a Pszczew, po niemieckiej.
Najpierw (w sierpniu 1924 r.) erygowano parafię, która objęła swoim zasięgiem wsie: Silna, Silna Nowa, Silna Wybudowanie, Jabłonka Stara, Królewiec leśniczówka, Pąchy i Wrony. Do czasu wybudowania świątyni, którą parafia miała postawić na własny koszt, nabożeństwa odbywały się w dawnej szkole lub w drewnianej ni to szopce, ni kaplicy stojącej na gruntach cmentarnych.
Wnętrze kościółka - konsekwentnie pseudobarokowe - jest jasne, o beczkowatym sklepieniu i również półkoliście wykrojonych sześciu oknach. Podłoga drewniana. W neobarokowym ołtarzu ustawiono figurę św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus na ręku. Pomiędzy świątynią, a cmentarzem znajduje się drewniana dzwonnica z miejscem na trzy dzwony (zakupiono je w 1938 r.). Dziś dzwon jest tylko jeden; pozostałe dwa, zarekwirowane podczas wojny, nie wróciły już do Silnej. Kościół i nekropolia ogrodzone są wspólnym drewnianym płotem.
Aż do XVIII w. wieś zamieszkiwali wyłącznie katolicy. Ewangelicy pojawili się w okolicy wraz z zapoczątkowanym przez biskupa Teodora Czartoryskiego osadnictwem olęderskim. W 1743 r. zostali przez niego osadzeni w nowo powstałych Nowosileńskich Olędrach (dziś Silna Nowa). Na cmentarzu zachowało się kilka starych nagrobków, które „na plecach” posiadają niemieckie inskrypcje, a od frontu – polskie. Dotyczą one pochówków z lat 20. XX w. (mniej więcej z okresu budowy kościoła). Czyżby zostały wtórnie wykorzystane, kiedy niemieccy osadnicy przenieśli się za granicę wersalską?
Warto wiedzieć: Nazwa miejscowości wywodzi się od słowa „siedlnia” = obszar zasiedlony. Wieś ulokowano przy starym trakcie zwanym „drogą frankfurcką”, którym m.in. peregrynował w roku 1000 do grobu św. Wojciecha cesarz Otton, a ponad 800 lat później – w miejscowej stacji dyliżansów dwukrotnie zatrzymywał się podróżujący tędy Fryderyk Chopin .
Informacja dla miłośników kapliczek: We wsi jest ich kilka, ulokowanych w pobliżu rozchodzących się z Silnej dróg do okolicznych miejscowości i te (murowane) pochodzą najczęściej z przełomu XIX i XX w. Najbardziej rzuca się w oczy figura Serca Jezusowego z końca XIX w. stojąca na początku wsi (jadąc od Pszczewa) oraz figura Najświętszej Panienki z takimż gorejącym sercem ustawiona w pobliżu kościoła. Tej ostatniej towarzyszą współczesne drewniane rzeźby przedstawiające Chrystusa Frasobliwego, św. Jana Gwalberta, patrona leśników i św. Huberta, patrona myśliwych, który niczym św. Franciszek udostępnił swoje ramię dla ptasiego gniazdka. Przy samym kościele, w szklanej skrzyneczce stoi jeszcze niewielka, współczesna figurka patrona strażaków, św. Floriana.