Pierwsza wzmianka o wsi Łubki pochodzi z 1348 roku. Była to wtedy wieś rycerska, a pierwszymi udokumentowanymi z nazwiska właścicielami byli Łubkowscy herbu Bończa. W wyniku zbywania i podziałów majątek został rozdrobniony i wielokrotnie zmieniał właścicieli. Zamieszkująca wieś szlachta stopniowo ubożała. Z czasem sam ród Łubkowskich rozrósł się tak bardzo, że poszczególne jego odłamy zaczęły dla odróżnienia używać dodatkowych przydomków a nawet herbów. Był to typowy przykład szlachty zaściankowej.
Ostatni Łubkowscy zamieszkiwali wieś do początków XX w. Szlachta zaściankowa przetrwała najdłużej w części wsi, tworzącej obecnie odrębną jednostkę administracyjną Łubki-Szlachta. Utrzymanie się ze skrawka ziemi, liczącego często zalewie jeden półłanek, było bardzo trudne, dlatego w XVIII wieku pojawił się odwrotny trend skupywania i łączenia majątków przez bogatszych ziemian. Tak też było w majątkiem obejmującym folwark i i dzisiejszy dwór w części wsi zwanej Łubkami Starymi, którego scalanie zaczął Kajetan Witkowski.
Ostatnimi właścicielami ziemskimi tej części wsi była rodzina Dąbrowskich. To oni w II połowie XIX wieku wybudowali drewniany dwór w stylu eklektycznym (lub rozbudowali stary). Dwór stanął w miejscu wcześniejszych rezydencji, z których pierwsza mogła istnieć w tym miejscu już w XIV wieku. W rękach Dąbrowskich dwór pozostawał do 1944 roku. Po wojnie majątek Dąbrowskich został znacjonalizowany i objęty reformą rolną.
W budynku dworu przez krótki okres funkcjonowała w kaplica, a następnie został on przeznaczony na szkołę i mieszkania dla nauczycieli. W pierwszym okresie funkcjonowania szkoły niewykorzystana część budynku uległa częściowej dewastacji. Z budynku wywieziona została część drewnianych podłóg i piece ceramiczne. Część z ponad 20 budynków folwarcznych została rozebrana. W części parku dworskiego w 1957 roku został wybudowany murowany kościół. Do dnia dzisiejszego w budynku dworu mieści się szkoła podstawowa.
Budynek dworu jest jednym z nielicznych zachowanych na terenie Lubelszczyzny XIX-wiecznych drewnianych dworów. Wyróżnia się okazałą fasadą od strony dawnych ogrodów, wyposażoną w czterokolumnowy portyk. Dwór otoczony jest pozostałością po parku, którego część została zagospodarowana pod boiska szkolne i ogródki rekreacyjne. W parku zachowały się pomnikowe dęby z końca XVIII wieku. Pomiędzy dworem a kościołem znajduje się kurhan i pomnik ufundowany przez potomków Mieczysława Dąbrowskiego. Od 1975 roku zespół dworski znajduje się ewidencji zabytków.