Parafia w Łochowie nie jest wiekowa, jej powstanie zarządził w 1946 r. arcybiskup gnieźnieński August kardynał Hlond. Jednak kościół parafialny jest nieco starszy. Jeszcze przed I wojną światową powstało Stowarzyszenie Budowy Kościoła i rozpoczęło zbieranie składek na swój cel statutowy. W 1920 r. w miejscowej szkole powstała kaplica dla polskich dzieci (dla polskich, ponieważ w regionie mieszkało także sporo Niemców), która rok później stała się kaplicą publiczną. Przez całe 20-lecie kontynuowano wysiłki w kierunku budowy kościoła z prawdziwego zdarzenia, przerwane one zostały przez II wojnę światową.
Po roku 1945 i – mówiąc eufemistycznie – wielkich ruchach ludności w rejonie bydgoskim zmalała istotnie liczba ewangelików. W związku z tym zbory ewangelickie zaczęły przechodzić na własność państwa, które wiele z nich przekazywało Kościołowi katolickiemu. Tak było i w Łochowie: nowo utworzona parafia przejęła wybudowany w 1902 r. kościół poluterański.
Kościół jest podobny do wielu budowanych w tym czasie na Pomorzu czy Warmii, zarówno katolickich, jak i ewangelickich. To prostokątna nawa zamknięta od zachodu (sic!) kwadratowym prezbiterium, nakryta dwuspadowym dachem krytym dachówką - kolor koresponduje z licową cegłą ścian; nad głównym wejściem wzniesiono kwadratową wieżę z ołówkowym, blaszanym hełmem.