Pomysł budowy schroniska na Hali Miziowej sięga początków rozwoju turystyki górskiej na terenie Beskidów, czyli roku 1906. Pomysłodawcą był prawdopodobnie jeden z “ojców” polskiej turystyki górskiej Kazimierz Sosnowski, który prowadził w tej sprawie negocjacje z właścicielem hali Janem Mizią (od nazwiska którego pochodzi nazwa hali). Plany te zostały jednak przerwane przez wybuch pierwszej wojny światowej. Po zakończeniu wojny powrócono do dawnych zamiarów. Ostatecznie budowa schroniska u stóp Pilska rozpoczęłą się w roku 1927 a jego otwarcie miało miejsce w 1930 roku.
Piętrowe schronisko w stylu zakopiańskim uważane było za najpiękniejsze w polskich Beskidach. W czasie 2 wojny światowej w budynku funkcjonował posterunek niemieckiej żandarmerii. Po wojnie wyposażenie zostało rozszabrowane, jednak już w 1945 roku PTTK uruchomiło bufet i pokoje noclegowe. Pierwszy budynek schroniska spłonął w 1953 roku. Przez kolejne 50 lat schronisko “tymczasowo” funkcjonowało w dawnych pomieszczenia gospodarskich. Nowy budynek został wybudowany dopiero w roku 2003.
Schronisko położone na wysokości 1330 m n.p.m. jest najwyżej położonym schroniskiem w polskich Beskidach. Prowadzą przez niego 3 szlaki turystyczne: czerwony Główny Szlak Beskidzki, zielony z Korbielowa do Sopotni oraz żółty z Korbielowa na Górę Pięciu Kopców. Obok schroniska znajduje się górna stacja wyciągu orczykowego z Hali Szczawiny oraz dolne stacje orczyków na Kopiec i Pilsko. W schronisku może nocować do 90 osób. Jest też duża sala gastronomiczna z bufetem.