Karniewo położone jest nad rzeką Pełtą, prawym dopływem Narwi. Wieś, dawniej gniazdo rodowe rodu Karniewskich herbu Dąbrowa, którzy jej właścicielami byli do XIX wieku. Obecnie miejscowość gminna, do lat 90. XX wieku w województwie ciechanowskim, aktualnie w powiecie makowskim województwa mazowieckiego.
Parafię erygował w 1376 r., Dobiesław Sówka z Gulczewa, biskup płocki. Kościół parafialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa (pierwotnie od momentu konsekracji pw. św. Stanisława biskupa i męczennika; data zmiany wezwania nie jest znana; figura świętego w prezbiterium) wybudowano z fundacji Stanisława z Karniewa, podsędka ciechanowskiego.
Świątynię wznoszono od końca XVI w., konsekrowano w 1620 r. W 10 lat później dostawiono kaplicę świętej Anny z fundacji A. Młodzianowskiego. Uszkodzony pożarem w 1760 r., odbudowany został staraniem W.T. Karniewskiego, pisarza różańskiego. Gruntowną restaurację świątyni przeprowadzono w XIX w., dostawiając w miejsce drewnianej dzwonnicy – murowaną oraz mur ogradzający teren przykościelny z główną bramą wejściową oraz bramką prowadzącą do plebanii.
Jest to budowla orientowana, gotycko-renesansowa (z elementami barokowymi), murowana z cegły, otynkowana. Od zachodu i przy nawie południowej później dobudowane kruchty. Zachodnie naroża korpusu, kaplicy i zakrystii opięte dostawionymi niskimi wielouskokowymi szkarpami. Dachy kryte blachą, nad nawą główną i prezbiterium dwuspadowy o jednej kalenicy, na której ośmioboczna ażurowa wieżyczka na sygnaturkę, zwieńczona hełmem; nad kaplicą i zakrystią dwuspadowe; nad nawami bocznymi pulpitowe. Wnętrze kościoła trzynawowe, pseudo-halowe. Prezbiterium prostokątne szerokości nawy głównej z kaplicą św. Anny od południa i zakrystią od północy. Wewnątrz, wąskie nawy boczne połączone z główną trzema parami półkoliście zamkniętych arkad o kwadratowych, ogzymsowanych filarach. Sufity z wieku XIX. W kaplicy ze sklepieniem kolebkowo-krzyżowym. Chór muzyczny z II połowy XVIII w., wsparty na trzech arkadach filarowych. Trzy ołtarze (główny i dwa boczne) i ambona - neobarokowe z II połowy XIX w. W ołtarzu głównym: obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus z połowy XVII w.
Z wyposażenia warto wymienić zabytkowe: chrzcielnicę rokokową z II połowy wieku XVIII; starą kropielnicę granitową (prawdopodobnie z czasu budowy kościoła); feretron z obrazami św. Izydora Oracza i Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej z I połowy XIX w.; obrazy: Chrystus Ukrzyżowany (z końca XVIII w.) oraz św. Roch (z początku XIX w.); krucyfiks barokowy z XVIII w; monstrancję w stylu regencji z I połowy XVIII w.; obrazy przedstawiające wizerunki czterech ewangelistów: świętych - Łukasza, Marka, Mateusza i Jana.
Z dawnego cmentarza przykościelnego pozostawiono symbolicznie, jak to ma miejsce przy większości kościołów, tylko jeden nagrobek. Jest to żeliwna, kwadratowa płyta ze ściętymi narożami i treścią: "JEAN JACQUES DE CATRES DE TERSAC. NE LE 15 SEPTEMBRE 1814. DECEDE LE 20 MARS 1856", co w tłumaczeniu brzmi: "Jan Jakub de Castres de Tersac. Urodzony 15 września 1814. Zmarły 20 marca 1856".
Na terenie przykościelnym znajdują się również: drewniany krzyż misyjny; Dąb Papieski zasadzony przez biskupa płockiego Romana Marcinkowskiego, jako upamiętnienie roku beatyfikacji papieża Jana Pawła II oraz wspomniana wyżej (wpisana do rejestru zabytków) dzwonnica. Wystawiona na planie kwadratu, murowana z cegły, otynkowana, na podmurówce z kamieni polnych. Jej dwie kondygnacje rozdzielone są gzymsem kordonowym; naroża boniowane, okna ostrołukowe, wejścia zamknięte odcinkowo. Nakryta jest blaszanym dachem namiotowym.
Do zabytkowych należą również wyżej wymienione: brama wejściowa na teren przykościelny, bramka boczna (obie z połowy XIX w.), a także plebania z przełomu stuleci XIX i XX. Przed kościołem rozpościera się plac, który dawnej - ze względu na zabudowę pierzei wschodniej i zachodniej - zwany był małomiasteczkowym. Na początku placu kapliczka z 1896 roku z figurami: u góry - Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski oraz w dolnej - świętej Rozalii; zwieńczona żeliwnym, ozdobnym krzyżem; otoczona żelaznym ogrodzeniem na którego furtce wejściowej maleńka tabliczka z informacją: "R. Szewczykowski. Warszawa. Wolska nr 46".