Żagań jest miastem o bardzo ciekawej, liczącej ponad siedem wieków historii. Przez stulecia pozostawał stolicą księstwa żagańskiego. Należał w tym czasie do śląskich Piastów i możnych rodów książęcych wywodzących się z Austrii i Prus. Od 1786 r. właścicielami miasta i dóbr ziemskich byli Bironowie, książęta wywodzący się z Kurlandii. Pierwszym z nich był Piotr Biron, książę Kurlandii i Semigalii w latach 1769-1795, który osiadł w Żaganiu po abdykacji. To głównie jemu miasto zawdzięczało rangę porównywalną z siedzibami innych książąt niemieckich.
Rezydencja książęca wraz z otoczeniem została w końcowych latach XVIII wieku z rozmachem przebudowana i zagospodarowana. Powstał wówczas kilka interesujących budowli towarzyszących. Jednym z budynków wzniesionych w czasie panowania Piotra Birona był pałac jego żony Anny Doroty von Medem. Klasycystyczny budynek powstał według projektu Ch. V. Schulze i L. Remondiniego. Budowę obiektu nazywanego Domem Wdowim ukończono w 1793 r.
Oprócz części mieszkalnej księżnej mieścił także instytucje księstwa. Okazała, piętrowa rezydencja z dodatkową kondygnacją skrytą w mansardowym dachu charakteryzuje się bogato zdobioną fasadą, której centralną część zajmuje trzyosiowy ryzalit. Jego elewację dzielą cztery pilastry korynckie, nad którymi umieszczony jest okazały, trójkątny tympanon.
Po II wojnie światowej, gdy Żagań znalazł się w granicach Polski, Dom Wdowi stał się siedzibą władz miejskich, zastępując zniszczony w czasie wojny ratusz. Dziś stanowi jeden z punktów turystycznej trasy noszące nazwę Żagańskiego Szlaku Książęcego.