Wysokogórskie rośliny
Tatry zajmują mniej niż jeden procent powierzchni Polski, jednak mogą się poszczycić niespotykanym gdzie indziej bogactwem świata roślinnego. Są obszarem występowania aż 200 gatunków wysokogórskich roślin, które nie rosną w żadnym innym zakątku kraju. Wielu z nich jednak nie uda się zobaczyć w trakcie pieszych wędrówek, gdyż znajdują się z dala od szlaków.
Na wyjątkowość i różnorodność tatrzańskiej roślinności ma wpływ wiele czynników. Tatry leżą na styku zasięgów gatunków z północy i z południa Europy. W epoce lodowcowej, gdy klimat w Europie był chłodniejszy, wiele zimnolubnych roślin rosło też na nizinach. Po ociepleniu rośliny te pozostały jedynie w najwyższych partiach gór, tak jak szarotka alpejska czy limba, które przywędrowały do nas z dalekich gór Azji. W wysokich górach wraz ze wzrostem wysokości terenu zmieniają się warunki klimatyczne, im wyżej tym chłodniej. W związku z tym w Tatrach wyraźnie zaznacza się piętrowość roślinności.
W okolicach Zakopanego przeważają pola uprawne, ale już powyżej 1000 m n.p.m. (tam, gdzie nie wycina się drzew) rośnie las mieszany z bukami i świerkami, tzw. regiel dolny. Jeszcze wyżej jest regiel górny, w którym dominują drzewa iglaste. Wśród nich można spotkać modrzew i limbę - charakterystyczny górski gatunek sosny z igłami zebranymi po 5 w pęczku. Dalej las przechodzi w gęste zarośla kosodrzewiny, innego karłowatego gatunku sosny. Tam gdzie jest już zbyt stromo, chłodno i wietrznie, nie rosną drzewa. Trawy, krzewinki i rośliny zielne tworzą kobierce na górskich łąkach, czyli halach. Jeszcze wyżej, powyżej 2200 m n.p.m. nagie skały porastają - i to tylko miejscami - mchy i porosty.
Wiosną górskie hale są najbardziej atrakcyjne. Niepozorne rośliny zakwitają. Krokusy mienią się fioletami już w marcu, inne kwiaty pojawiają się później, nawet na początku lata. Jesienią pięknymi barwami pysznią się korony drzew liściastych, odcinające się od ciemnej zieleni świerków i kosodrzewiny. Oprócz powszechnie znanych tatrzańskich roślin w górach przetrwał jako relikt polodowcowy np. dębik ośmiopłatkowy blisko spokrewniony z malinami, jeżynami, poziomkami czy różami. Do dębów upodabnia go jedynie kształt liści. Jest niepozorną płożącą się krzewinką zaledwie kilkucentymetrowej wysokości, ale długowieczną. Może przeżyć nawet 50 lat! Kiedyś występował powszechnie na terenie całej Polski. Dzisiaj możemy go spotkać jedynie w Tatrach i Pieninach. Najłatwiej zauważyć go, gdy kwitnie. W czerwcu na długich łodyżkach pojawiają się duże, czterocentymetrowe kwiaty złożone z ośmiu białych płatków w odcieniu kości słoniowej. Zdarzyć się jednak może, że płatków będzie 7, 9 lub nawet 10!
Na terenie Parku Narodowego nie wolno oczywiście zrywać żadnych roślin. Wszystkie podlegają ścisłej ochronie. W 1992 r. Tatrzański Park Narodowy, wraz ze swoim słowackim odpowiednikiem, został wpisany na listę światowych rezerwatów biosfery UNESCO.