W 1578 r. król Stefan Batory przekazał swoje uprawnienia sądownicze trybunałom. W Koronie owe najwyższe instancje wymiaru sprawiedliwości miały dwie siedziby. Trybunał dla Wielkopolski i Mazowsza zbierał się w Piotrkowie, sprawy Małopolski i wschodnich ziem Rzeczypospolitej rozstrzygano w Lublinie.
Miejscem obrad był tzw. Stary Ratusz stojący pośrodku Rynku. Dziś budynek najczęściej bywa nazywany Trybunałem Koronnym. Po raz pierwszy skład sędziowski zasiadł tutaj w 1579 r. Pięć lat później w sali trybunalskiej zmarł nagle, w czasie wystąpienia przed królem Stefanem Batorym, poeta Jan Kochanowski.
To, co wydarzyło się w trybunale pewnej nocy w 1637 r. znamy z relacji sądowego pisarza. W ciągu dnia przekupieni sędziowie wydali krzywdzący werdykt wobec ubogiej wdowy. Niewiasta, rozczarowana nieprzychylnym wyrokiem, wygarnęła członkom trybunału, że diabli na ich miejscu sądziliby uczciwiej. Ten szczególny przypadek korupcji, od której w istocie nie były wolne ówczesne trybunały, zrobił wrażenie nawet w piekle. Czarno odziane postacie, skrywające pod wytworną konfekcją rogi, racice i ogony, w środku nocy postawiły na nogi śpiącego pisarza. Odbyła się nocna sesja czarciego trybunału. W jej wyniku powtórnie sądzono sprawę wdowy. Korzystny dla niej werdykt przewodniczący diabelskiego sądu potwierdził czarcim piętnem wypalonym w desce stołu.
Gdyby nawet ustalono co i w jakiej ilości spożywał owej nocy pisarz, to i tak za jego wersją zdarzenia przemawiał materialny dowód - ślad diabelskiego łapska na stole. Do dziś każą w Lublinie wierzyć w jego prawdziwość. Trybunalski mebel stoi w holu Muzeum Lubelskiego w zamku. "Autograf" biesa osłania tafla grubego szkła.
W zabytkowym budynku pośrodku Rynku urządzono Muzeum Historii Ratusza i Trybunału Koronnego. Schodki na zewnątrz prowadzą do przedsionka piekieł - tu znajduje się wejście do Lubelskiej Trasy Podziemnej (od środy do piątku cztery wejścia: w godz. 10.00, 12.00, 14.00 i 16.00, w weekendy pięć wejść: w godz. 12.00, 13.00, 14.00, 16.00 i 17.00).