Zgodnie z początkowymi planami nazistów w 1941 r. pod Lublinem powstał obóz pracy dla kilkudziesięciu tysięcy więźniów. Wkrótce plany zweryfikowano - na obszarze 270 ha zbudowano Konzentrations Lager Lublin z dziesiątkami baraków więźniarskich, komorami gazowymi, piecami krematoriów, budynkami gospodarczymi i pomieszczeniami dla esesmańskiej załogi. Przez piekło Majdanka (tak zwykło się nazywać KL Lublin) przeszło według nowych danych ok. 150 tys. ludzi. Spośród 80 tys. ofiar obozu 60 tys. stanowili Żydzi. Ponadto więziono tu Polaków, Rosjan, Białorusinów, Ukraińców oraz obywateli kilkudziesięciu państw Europy.
W lipcu 1944 r. na Majdanek wkroczyły oddziały Armii Czerwonej. Wycofujący się Niemcy zdołali jedynie podpalić krematorium. Obóz trafił w ręce Sowietów niemal niezniszczony. W barakach stacjonowały oddziały wyzwolicieli, swoje kwatery mieli tu także żołnierze Ludowego Wojska Polskiego. Kwaterujący, wespół z okoliczną ludnością dokonywali rozbiórki obozowych obiektów. Zimę 1944/1945 r. przetrwała zaledwie 1/5 budynków.
Już w sierpniu 1944 r. w części baraków KL Lublin sowieckie NKWD urządziło obóz dla żołnierzy Armii Krajowej i członków władz polskiego Państwa Podziemnego. Nie jest znana dokładna liczba więzionych tu Polaków. Wiadomo, że przetrzymywano ich w złych warunkach, po czym wywożono do sowieckich łagrów.
W 1947 r. z prochów ludzkich zebranych z pól otaczających obóz usypano kopiec. Dziś skrywa go konstrukcja Mauzoleum, będąca zbiorowym grobem ofiar. Na terenie dawnego obozu utworzono Państwowe Muzeum na Majdanku. Zwiedzający mogą w nim zobaczyć ocalałe komory gazowe, odbudowane krematorium oraz część baraków więziennych i magazynów z mnóstwem przedmiotów należących niegdyś do więźniów.
Ze względu na drastyczną wymowę ekspozycji, byłego obozu nie powinny oglądać dzieci poniżej 14 roku życia. Muzeum jest czynne codziennie z wyjątkiem poniedziałków i ważnych świąt, w godz. 8.00-16.00.