Okolice dzisiejszego Pszczewa zamieszkiwane były już w epoce kamiennej. O osadnictwie średniowiecznym świadczą wykopaliska na Półwyspie Katarzyna i Górze Wieżowej . Pierwsze pisemne wzmianki pochodzą jednak dopiero z roku 1256 i 1259. W tym czasie miejscowość należała do biskupów poznańskich i pozostawała w ich rękach aż do II rozbioru. Pruskie panowanie trwało do 1807 r. , potem nastało tu Księstwo Warszawskie, w 1815 r. – Wielkie Księstwo Poznańskie, a po I wojnie światowej - mimo protestów wielu mieszkańców - miasteczko zostało włączone do Marchii Granicznej. Od tej pory aż do 1945 r. Pszczew nazywał się „Betsche”. Po II wojnie utracił prawa miejskie.
Do dziś zachował się w centrum niemal niezmieniony średniowieczny układ zabudowy. Prostokątny rynek otaczają wąskie uliczki poprzecinane co kilka działek jeszcze węższymi, prowadzącymi ku jeziorom gaskami. Miały one szczególne znaczenie zwłaszcza w czasach, kiedy dominowała w Pszczewie zabudowa drewniana. Po pierwsze miały ułatwiać dostęp do wody, a po drugie – w razie pożaru – utrudniać ogniowi rozprzestrzenianie się. Wiemy z historii, że pomimo tych zabiegów miasteczko było kilkakrotnie niszczone przez pożogę i ponownie odbudowywane a straż pożarna z prawdziwego zdarzenia funkcjonowała tu już w XVIII w.
W dzisiejszej zabudowie dominują murowane, parterowe oraz (rzadziej) jednopiętrowe domy z przełomu XIX i XX w. Wszystkie mają dwuspadowe dachy, niektóre posiadają też użytkowe poddasze. Niezwykły, małomiasteczkowy charakter miejscowości podkreślają donice z barwną roślinnością, zdobiące większość ganeczków i okien. Urody dodaje też swoista galeria pod chmurką, czyli rosnąca z roku na rok kolekcja rzeźb upiększających pszczewskie ulice po każdym z organizowanych tu cyklicznie od 2001 r. Plenerów Dużej Rzeźby w Drewnie.