Kościół i klasztor pobernardyński (XVII, XVIII w.)
Bernardynów do Sierakowa sprowadził na prośbę swojej żony Piotr Opaliński. Było to w 1619 r. Dwadzieścia lat później, po południowej stronie rynku stał już klasztor i kościół. Dwa wieki po tym fakcie (r. 1817) pożar zniszczył budynki zakonne i naruszył zachodnią część świątyni. Władze pruskie wykorzystały tę sytuację do całkowitej kasaty klasztoru, a materiał z jego ruin posłużył do budowy plebanii.
Kościół parafialny jest dziś jednym z najcenniejszych zabytków nie tylko miasta, stanowi bowiem wyjątkowy przykład późnorenesansowej (manierystycznej) budowli w Polsce. Wewnątrz zachowało się wysokiej klasy późnobarokowe i wczesnorenesansowe wyposażenie wykonane w latach 1629-42. Na szczególną uwagę zasługuje obraz Wolfortta w ołtarzu głównym (początkowo przypisywany warsztatowi Rubensa), bogato intarsjowane stalle (jeden z najwybitniejszych przykładów w Polsce) oraz barokowy nagrobek teściów króla Stanisława Leszczyńskiego, ufundowany przez jego wnuczkę Marię, francuską królową.
Po odkryciu w podziemiach kościoła sarkofagów Opalińskich (w 1991 r.), postanowiono przenieść je do zrekonstruowanego skrzydła sierakowskiego zamku
Opis uzupełnił: bakhita
Więcej znajdziesz w
Polska Niezwykła wielkopolskie
Kościół parafialny pod wezwaniem. Najświętszej Marii Panny Niepokalanie Poczętej jest wspaniałym, świadectwem dziejów miasta. Najstarsza wzmianka o Sierakowie pochodzi z 1388 r. Pierwszy kościół parafialny z XII lub XIII wieku usytuowany był po zachodniej stronie rynku. W XVII wieku Piotr Opaliński - właściciel miasta, wojewoda poznański - funduje i przystępuje do budowy klasztoru i kościoła dla oo. bernardynów. Twórcą, budowli jest włoski architekt K. Bonadura. Po śmierci Piotra Opalińskiego (1624) budowę kontynuuje jego żona - Zofia oraz synowie: Krzysztof i Łukasz.
Wygląd zewnętrzny kościoła odbiegał od tego co dziś oglądamy. Była to budowla bezwieżowa z przylegającymi zabudowaniami klasztornymi.
W 1740 roku Katarzyna Opalińska - żona Stanisława Leszczyńskiego (króla Polski) - dobudowuje dwie wieże od frontu, i odnawia kościół. Momentem przełomowym dla miasta i kościoła jest rok 1817. W nocy z 25 na 26 czerwca wybucha olbrzymi pożar który niszczy prawie całe miasto. Spłonął również kościół parafialny (w rynku) i klasztor. Kościół klasztorny ocalał mimo spalenia wież i sklepienia, Resztki klasztoru przerobiono na plebanie a kościół klasztorny przeznaczono na parafialny. Spalone wieże odbudowano w 1865 r. Prace remontowe prowadzono w latach 1927-1928 oraz 1980-1991 poddano konserwacji i odnowiono cześć wyposażenia kościoła.
Kościół miał spełniać dwie funkcje: 1. służyć zakonnikom, 2. być mauzoleum rodu Opalińskich. Dlatego znajdujemy w nim, nagrobki , herby i ołtarze fundowane przez bogatych opiekunów. Pod kopułą, umieszczone są herby fundatorów.(theguru)