Studzieniec

Studzieniec noszący do 1945 r. niemiecką nazwę Streidesldorf należy do najstarszych miejscowości Dolnego Śląska. Pierwsze wzmianki o osadzie Studelscho pochodzą z 1255 r. Znajdują się w dokumencie księcia głogowskiego Konrada I i mówią o fakcie przekazania wsi kolegiacie w Głogowie. Studelscho było typową wsią ulicówką z domami położonymi wzdłuż biegnącego przez nią traktu. W XIII wieku wniesiono w osadzie kościół, który po przebudowach zachował się do dnia dzisiejszego będąc jedną z najstarszych pamiątek tego regionu Polski.

Kościół w Studzieńcu zbudowany w 2 połowie XIII wieku był niewielką jednonawową świątynią z trójkątnym prezbiterium usytuowanym od wschodu. Wzniesiono go z rudy darniowej i kamienia polnego. Około 1500 r. świątynię powiększono zachowując jej wczesnogotycki charakter. Do rozbudowy obiektu używano tych samych materiałów. Dach kościoła do dnia dzisiejszego kryty jest drewnianym gontem. Od XV wieku do 1752 r. przy kościele stała drewniana dzwonnica z dzwonem z 1495 r. W XVIII wieku zastąpiła ją nowa wykonana również z drewna. Teren kościoła otacza kamienno-ceglany mur z kutą bramą.

Ścianę prezbiterium zdobią wmurowane w nią renesansowe epitafia. Wyposażenie wnętrza pochodzi z XVII i XVIII wieku. Kościół w Studzieńcu należał w swej historii do parafii w Rudnie. Po II wojnie światowej świątynia nosząca wezwanie św. Wawrzyńca należała do parafii Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny w Kożuchowie, a obecnie jest filialnym kościołem nowosolskiej parafii św. Antoniego. Kościół i dzwonnica zostały wpisane na listę zabytków NID w latach 1950, 1961 i 1964 r.