Studzieniec jest dzisiaj jedną z wsi województwa lubuskiego położoną na terenie powiatu nowosolskiego. Wieś należy do najstarszych miejscowości tej części regionu dolnośląskiego. Powstała przed połową XIII wieku i nosiła wówczas nazwę Studelscho. Wiadomo, że w 1255 r. książę głogowski Konrad I przekazał prawo własności do osady kościołowi, a konkretnie kolegiacie w Głogowie. Zmieniono wówczas prawa przysługujące Studelschu z polskich na niemieckie. W XIV i XV wieku zmieniali się właściciele wsi. Hans von Ledlaw będący jej właścicielem w końcowych latach XV wieku sprzedał ją rodzinie von Dyhern. Vo Dyhernowie w pierwszej połowie XVI stulecia kupili także pobliskie wsie Mierocin Dolny i Górny.
W tym czasie zaczyna się historia jednego z dwóch głównych zabytków Studzieńca. W XVI wieku Studzieniec nosił niemiecką nazwę Streidesldorf. W pierwszej połowie tego stulecia ówczesny właściciel dóbr Ernest von Dyherrn wzniósł we wsi obronny dwór otoczony fosą. Służył za siedzibę rodową von Dyherrnów do 1691 r., kiedy to nowym właścicielem majątku Streidesldorf został Hans Tobias von Knobelsdorff. Carl Sigismund Konobelsdorff posiadający wieś w drugiej połowie XVIII wieku dokonał gruntownej przebudowy siedziby rodzinnej. Obronny dwór rozbudowano w 1786 r. do obszernej, barokowej rezydencji. Wokół niej założono park ze stawem utworzonym z części dawnej fosy. Kolejnej przebudowy pałac w Streidesldorf doczekał się w XIX wieku. Jej inicjatorem był Friedrich von Heuser, właściciel majątku od 1855 r. W tym samym czasie powiększono pałacowy park oraz rozbudowano sąsiadujący z pałacem zespół folwarczny. Ostatnimi niemieckimi właścicielami kompleksu pałacowo-folwarcznego w Streidesldorf byli Paul Eugen i Arnold Bonig.
Po II wojnie światowej Streidelsdorf stała się jedną z miejscowości włączonych w granice Polski. Nadano jej polską nazwę Studzieniec. Majątek przejęty przez polskie władze stał się bazą do utworzenia Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Nieużytkowany pałac przez dziesiątki lat popadał w ruinę. Dziś jego stan jest tragiczny. Nie wiadomo, jaki będzie jego dalszy los.
Obiekt znajduje się w rejestrze zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa.