Biała pojawia się w historiografii w XVI wieku jako osada tkaczy założona na tzw. Kamieńcu, czyli u zbiegu rzeki Białej i potoku Lipnickiego. Rozwija się szybko dzięki napływowi uciekających ze Śląska prześladowanych protestanckich rzemieślników zakładających domostwa wzdłuż graniczącej z Bielskiem rzeki. Początkowo funkcjonowała w strukturach administracyjnych Lipnika, by po opartych o dwór królewski sporach dotyczących podatków, w 1723r. na mocy dekretu Augusta II Mocnego uzyskać prawa miejskie i stać się miastem królewskim. Początkowo Biała nie posiadała własnego ratusza jako budowli reprezentacyjnej. Jego rolę spełniało mieszkanie burmistrza Baltazara Damka, u którego odbywano spotkania Rady Miasta i podejmowano ważniejsze decyzje .
W 1750r., na placu Józefa (obecnie plac Wojska Polskiego) wzniesiono drewniany, jednopiętrowy budynek z podcieniami i wieżą który był pierwszym ratuszem bialskim. Zawierał oprócz tradycyjnych pomieszczeń administracyjnych areszt, posterunek policji, wozownię i karczmę o nazwie „Austeria” i w sąsiedztwie wagę miejską. Szybko przestał. wystarczać rozwijającemu się miastu i w 1823 r. u zbiegu ul. Głównej (11 Listopada), ul. Ratuszowej i placu Józefa (plac Wojska Polskiego) wybudowano nowy, murowany budynek ratusza. Kolejna, już trzecia budowa bialskiego ratusza, rozpoczęta została w 1895 r. na obecnym placu Ratuszowym, pl. Straży Pożarnej. Przy finansowym wsparciu Komunalnej Kasy Oszczędności w Białej tzw.. „Stadtsparcassa”, w przeciągu 2 lat wybudowano, w oparciu o projekt Emanuela Rosta juniora , okazały neorenesansowy budynek z piękną wieżą zegarową.
Budowla była zaprojektowana z założeniem znacznego rozwoju miasta, w związku z czym mieściła oprócz administracji miejskiej, pomieszczenia starostwa bialskiego, policji, aresztu, urzędu podatkowego, sądu powiatowego i wielu innych instytucji niezbędnych do funkcjonowania aglomeracji miejskiej. Pierwszą kondygnację oddano na cele bankowe Komunalnej kasie Oszczędności. Kolejną zajmowała administracja miejska i sala rady, a ostatnia była oddana na potrzeby mieszkaniowe zatrudnionych urzędników. Bryła, czworobocznego gmachu z piękną neorenesansową widokową loggią, bogato zdobiona ornamentami i alegorycznymi figurami stanowi majstersztyk budowlany Emanuela Rosta juniora i zasługuje na miano najpiękniejszej we współczesnej Stolicy Podbeskidzia.