Od początku XVII w. przy okazji wolnych elekcji lub przemarszów wojsk budowano w Warszawie sezonowe przeprawy - mosty łyżwowe. Pomost opierał się na płaskodennych łodziach (łyżwach). Od 1775 r. most łyżwowy stawiano już co roku wiosną, po spłynięciu lodów, i demontowano późną jesienią, przed nadejściem mrozów skuwających rzekę. Zimą przeprawiano się po lodzie lub łodziami. Najdłużej przetrwał most podskarbiego koronnego Adama Ponińskiego z lat 1775-1794, łączący ulicę Bednarską na lewym brzegu z Brukową, dzisiejszą Kłopotowskiego, na Pradze. Mosty łyżwowe zastąpione zostały w drugiej połowie XIX w. przez mosty pontonowe (łyżwy zastąpiono drewnianymi lub stalowymi pontonami).
Po obu stronach Wisły zbudowano komory wodne, w których urzędnicy Wydziału Mostowego pobierali opłaty za przejazd. Starsza, praska komora, nazywana też Domem Mostowym lub Domem pod Kolumnami, ma formę niedużego klasycystycznego pałacyku. Zaprojektował ją Antonio Corazzi, twórca m.in. gmachu Teatru Wielkiego i zespołu budynków rządowych przy pl. Bankowym. Fronton budynku, wsparty na filarach, zdobi ciekawa płaskorzeźba wykonana przez Pawła Malińskiego: bóg mórz i oceanów Neptun przedstawiony jest w rydwanie ciągniętym przez cztery konie z rybimi ogonami, a towarzyszą mu dwa delfiny.
Po lewej stronie Wisły stanął większy budynek, który służył także jako łaźnia parowa z kilkoma gabinetami kąpielowymi. Goście mogli zażyć tu m.in kąpieli ziołowych i siarczanych. Również fasadę tej budowli zdobi płaskorzeźba Malińskiego z sielankową sceną z mitologii: Neptun wraz z żoną, urodziwą nimfą Amfitrytą ukazani są w otoczeniu wodnego dworu - koni morskich, ryb, delfinów i nimf. W okresie PRL-u budynek był siedzibą warszawskiego ośrodka kształcenia ideologicznego działaczy partyjnych, później powstało tu pierwsze w mieście społeczne liceum ogólnokształcące, które istnieje do dziś. W dawnej praskiej komorze mieści się dzielnicowy Urząd Stanu Cywilnego.