Już w najstarszych warstwach grodu gdańskiego sprzed tysiąca lat znaleziono bursztynowe paciorki, pierścionki, kostki do gry, pogańskie amulety, a obok nich chrześcijańskie krzyżyki. W okresie panowania krzyżackiego handel bursztynem był objęty monopolem władz zakonnych i dlatego rzemiosło oparte na tym surowcu nie mogło się swobodnie rozwijać, jednak już od 1466 r. Gdańsk zaczął wyrastać na prawdziwą stolicę światowego bursztynnictwa i tak pozostało do dzisiaj.
Od 1994 r. organizowane są tutaj największe na świecie targi bursztynu AMBERIF, od 1996 r. działa Międzynarodowe Stowarzyszenie Bursztynników, a w 2006 r. na mapie atrakcji turystycznych Gdańska pojawiło się z dawna oczekiwane Muzeum Bursztynu, będące filią Muzeum Historii Miasta Gdańska. Siedzibą tej instytucji jest zespół dawnego przedbramia ul. Długiej, który od końca XVI do połowy XIX w. pełnił funkcję więzienia miejskiego i katowni. Miejsce jest dosyć nietypowe, ale okazuje się, że ponure cele Wieży Więziennej są doskonałym tłem do prezentacji dziejów bałtyckiego złota, które właśnie w tych ciemnych i ciasnych wnętrzach, oświetlone starannie dobranym światłem w pełni ukazuje swoje magnetyczne właściwości.
Wystawa jest skonstruowana według najnowszych muzealnych trendów, zgodnie z którymi zainteresowanie zwiedzających należy pobudzić przez odpowiednią scenografię i multimedialne fajerwerki. I tak w sali poświęconej występowaniu bursztynu w przyrodzie mamy wrażenie, że oto nagle weszliśmy do prehistorycznego lasu, w którym znajdujemy naturalne bryły bursztynu o najdziwniejszych kształtach i kolorach. Dzięki specjalnej aparaturze w jednej z gablot można samemu wybrać i obejrzeć w dużym powiększeniu jedną z inkluzji, czyli owada, który przed milionami lat przylepił się do spływającej po drzewie żywicy i razem z nią skamieniał na wieki. Wchodząc na wyższe piętra wieży i zaglądając do kolejnych cel odbywamy niejako podróż przez wieki, obserwując sposoby obróbki bursztynu oraz jego zastosowanie w jubilerstwie, sztuce, lecznictwie, magii i religii. Warto zauważyć, że jest to chyba jedyne muzeum, które przemawia do nas nie tylko poprzez bogaty przekaz wizualny, ale również podrażnia słodkim bursztynowym zapachem.