Bieszczadzka wieś Wołkowyja ma historię sięgającą XV wieku, a pierwsze o niej zapiski pochodzą z roku 1463. Była wówczas własnością stolnika sanockiego Jana Bala z Hoczwi. Ważne wydarzenia w dziejach Wołkowyi to najazd Tatarów w roku 1672 po którym ostało się tylko 8 domów, a także walka z bojówkami UPA po zakończeniu drugiej wojny światowej. W walkach z bandami zginęło wówczas kilkudziesięciu jej mieszkańców i spalonych zostało wiele budynków. Pozostałych mieszkańców przesiedlono do Leska, z którego do Wołkowyi wrócili dopiero na wiosnę roku 1947 po zlikwidowaniu sotni UPA.
Ostatnim wielkim wydarzeniem w dziejach wsi jest czas budowy zapory w Solinie i związane z tym spiętrzenie wód Sanu i Solinki. Część miejscowości przeniesiono w roku 1966 wyżej, ponad zalewany teren, pozostawiając jedynie zabytkowe dziewiętnastowieczne świątynie, czyli murowany kościół i drewnianą cerkiew, do których wody zalewu nie sięgały. Jednak w październiku 1967 roku, mimo sprzeciwu mieszkańców kościół i cerkiew rozebrano. Na budowę nowego kościoła wyrażono zgodę dopiero w roku 1973, a jego budowę ukończono dwa lata później.
Obecnie Wołkowyja jest cenioną ze względu na położenie miejscowością rekreacyjno-wypoczynkową.