Kamienica Loitzów jest jednym z piękniejszych zabytków Szczecina, stoi trochę na uboczu i często nie jest zauważana przez turystów. Została ona wybudowana w połowie XVI w.,tj. w latach 1539 - 47, na polecenie Hansa II Loitza (Jana Łozicy), wieloletniego burmistrza miasta, kamienicę ukończyła jego żona Anna. Loitzowie należeli do najbogatszych kupców i bankierów europejskich. Na ich majątek składały się domy, spichlerze na Łasztowni, wielkie obszary ziemi na terenie miasta i Pomorza, Meklemburgii i Polski, wzbogacili się na handlu śledziami, solą i zbożem.
Pod koniec XVI w. nastąpił upadek finansowy Loitzów, związany z wymarciem dynastii Jagiellonów i upadku finansów. Po bankructwie i ucieczce Loitzów do Polski kamienice przejęli książęta pomorscy, znajdowały się tam mieszkania dworzan. Podczas oblężenia miasta przez wojska szwedzkie w 1630 r.- silnie ucierpiał dach budynku, który został odbudowany przez księżną pomorską Annę Croy, ostatnią przedstawicielką rodu Gryfitów. Po śmierci Bogusława IV, kamienica stała się własnością najpierw urzędników dworu szwedzkiego, później w XVIII w. należała do braci Dubendorfów, którzy założyli w niej cukiernię, nazywana wówczas była Dworem Dubendorfów albo Domem Szwajcarskim.
W XIX wieku zaczęła się powolna dewastacja budynku. Nastąpiły bowiem przebudowy i nadbudowy kamienicy, zniszczono wówczas ozdobne szczyty, wnętrza pokryte rzeźbionymi drewnianymi stropami - podzielono całość na małe mieszkania czynszowe dla ubogiej ludności. Podczas II wojny światowej w r. 1944 w trakcie nalotów alianckich wnętrze kamienicy zastało całkowicie wypalone. Ocalały jedynie mury zewnętrzne, piwnice i klatka schodowa. Siedzibę Loitzów zaczęto odbudowywać w 1955 r. i jako pierwszy budynek po wojnie został całkowicie odremontowany i zrekonstruowany, w 1961 r. stał się siedzibą Liceum Plastycznego i jest nią do dnia dzisiejszego.
Patrząc na elewację widzimy przed wszystkim "krzywe okna" klatki schodowej czyli maswerki oraz kopię niewielkiego reliefu z piaskowca - przedstawiającego nawrócenie Szawła, oryginał dzieła z warsztatu Schencka Bethe obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego przy ul. Staromłyńskiej.