Inicjatorem wybudowania kalwarii w Ujściu był miejscowy proboszcz, ks. Franciszek Renkawitz. Czternaście kaplic oraz towarzyszące obiekty im postawiono w latach 1893-1908 w sąsiedztwie kościoła parafialnego św. Mikołaja, na stoku wysoczyzny stromo opadającej ku Noteci. Celem budowy kalwarii było podtrzymywanie wśród społeczeństwa nie tylko duchowości katolickiej, ale także poczucia polskiej narodowości. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości granica państwa przebiegała w odległości zaledwie kilkuset metrów od założenia, a więc kaplice na stoku wzniesienia były doskonale widoczne z terenu Niemiec. Naziści w 1943 r. zburzyli kalwarię tak dokładnie, że nie zostały po niej żadne ślady; pozostała jedynie w ludzkiej pamięci.
Po wojnie podjęto starania o odbudowę kalwarii. Bez rezultatu - władze komunistyczne konsekwentnie odmawiały zgody. Na miejscu zburzonych kaplic pojawiła się namiastka - wykonane z betonu rzeźby figuralne autorstwa Jerzego Sobocińskiego (jak mówią świadkowie, odbyło się to metodą "faktów dokonanych", w ciągu jednej czerwcowej nocy 1976 r.).
Warunki do podjęcia prac przy odtworzeniu kalwarii nastały dopiero po 1990 r. i powrocie samorządności lokalnej. Władze Ujścia słusznie uznały, że taki obiekt będzie skutecznym elementem promocji miasta i od 1997 r. wspomagają finansowo przywrócenie miastu kalwarii. Nie będzie to jednak odbudowa starych kaplic, a zupełnie nowa kalwaria według projektu rzeźbiarza Roberta Sobocińskiego (syna Jerzego) i architekta Jerzego Suchanka. Nowym elementem stanie się platforma widokowa ponad skarpą, z parkingiem oraz obiektami dla pielgrzymów. Powstały już pierwsze nowe kaplice, wśród których pozostało jeszcze kilka rzeźb sprzed 30 lat.
U podnóża stoku toczy się codzienne życie blisko 4-tysięcznego miasteczka. Jego utrapieniem jest przebiegająca przez środek miasta ruchliwa i niebezpieczna droga nr 11 Poznań - Koszalin. Mieszkańcy niecierpliwie oczekują rozpoczęcia budowy obwodnicy Ujścia.