25 sierpnia 1758 r. na polach pod Sarbinowem (niem. Zorndorf) rozegrała się jedna z najbardziej krwawych bitew wojny siedmioletniej. Naprzeciw siebie stanęły wojska rosyjskie dowodzone przez gen. Wilhelma Fermora, Anglika w służbie cesarzowej Elżbiety, liczące ok. 44 tys. ludzi, i o jedną czwartą liczebnie mniejsza armia pruska, której przewodził sam król Fryderyk II Wielki. Stary Fryc ustawił swoje oddziały po północnej stronie drogi z Sarbinowa do Krześnicy, natomiast Rosjanie ulokowali się między Chwarszczanami i Cychrami, w widłach trzech zanikających obecnie strumieni, które w czasach niemieckich nazywano (patrząc od zachodu) Żabim, Wisielczym i Długim Potokiem.
Starcie obu armii trwało ponad 10 godzin i nie przyniosło wyraźnego rozstrzygnięcia. W tym czasie poległo tutaj około 13 tysiący Prusaków i 18,5 tysięcy Rosjan, tak więc każda minuta bitwy kosztowała życie około 50 ludzi! Do tego trzeba dodać tysiące rannych, których bez wytchnienia operowano w zaimprowizowanych szpitalach polowych, przy czym w tamtych czasach polegało to głównie na obcinaniu zranionych kończyn, które - jak wspominali świadkowie - piętrzyły się w dużych stosach obok warsztatów lekarzy-rzeźników.
W 1826 r. przy szosie z Sarbinowa do Chwarszczan (kilkadziesiąt metrów na wschód od niej) ustawiono skromny pomnik z ułożonych w piramidę polnych kamieni. Umieszczona na nim tablica (obecnie zaginiona) głosiła, że z tego miejsca król Fryderyk dowodził swoimi wojskami. W rzeczywistości główne siły pruskie ze stanowiskiem wodza były rozlokowane dalej na wschód, między Sarbinowem i Krześnicą. Jednak to właśnie w pobliżu wzgórza z pomnikiem, w trójkącie między Sarbinowem, Chwarszczanami i Cychrami, na lewym skrzydle armii pruskiej dowodzonym przez gen. Seydlitza toczono najbardziej zażarte boje. Po bitwie obie armie jeszcze przez jeden dzień stały naprzeciw siebie, liżąc rany, po czym Rosjanie obeszli stanowiska pruskie od południa i wycofali się do obozu pod Kamieniem Wielkim, a stamtąd na leża zimowe do Wielkopolski.
Cztery lata później te krwawe zmagania, które doprowadziły Prusy niemalże do unicestwienia, zakończyły się słynnym cudem domu brandenburskiego. Kiedy nieoczekiwanie zmarła cesarzowa Elżbieta, na tron rosyjski wstąpił jej krewny, Piotr III (właściwie Karl Peter Ulrich von Holstein-Gottorp), który od razu wycofał się z wojny, a nawet wspomógł uwielbianego przez siebie Fryderyka własnym wojskiem!