Popowo Kościelne leży nad Bugiem, niedaleko Jeziora Zegrzyńskiego. Po powstaniu tamy w Dębem (1963), spiętrzeniu wód Narwi i Bugu oraz utworzeniu zalewu pobliskie miejscowości zaczęły się przekształcać w cieszące się niebywałą popularnością ośrodki wypoczynkowe.
Kaplica istniała we wsi już w 1665 r., parafię utworzono w 1768 r. Jednak duży, murowany kościół Narodzenia NMP powstał dopiero na początku XX w. z fundacji ówczesnego właściciela majątku, Stanisława Skarżyńskiego.
Twórcą kościoła był Józef Pius Dziekoński, który na przełomie XIX i XX w. był bardzo wziętym architektem, specjalistą od neogotyckich budowli sakralnych, których na terenie Mazowsza wzniósł kilkadziesiąt. Projekt kościoła dla Popowa powstał w 1900 r., miała to być budowla halowa, trójnawowa, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium i z parą kaplic. Kościół, ukończony w 1904 r., przykryto sklepieniami gwiaździstymi, wspartymi na profilowanych filarach.
Jednak najciekawszymi elementami architektury świątyni są fasada i niebywałego kształtu dach, powstałe z inspiracji późnogotyckimi budowlami w... Czechach.
Otóż elewacja frontowa świątyni jest wzorowana na fasadzie kościoła św. Mikołaja w czeskich Lounach. Jest asymetryczna, ma jedną czworoboczną wieżę wtopioną w lewy narożnik, zwieńczoną spiczastym hełmem. Po prawej stronie znajduje się niewielka ośmioboczna wieżyczka, mieszcząca klatkę schodową. Fasada ma rozbudowany kamienny portal ozdobiony sterczynami oraz wielkie ostrołukowe okno ponad nim.
Najefektowniejszym elementem architektury kościoła, dobrze widocznym i wyróżniającym się w krajobrazie, jest jego dach. Korpus świątyni został przykryty trzema połączonymi ze sobą dachami namiotowymi o wygiętych siodłowo krawędziach, zwieńczonych wysokimi, spiczastymi iglicami.
Takie dachy można zobaczyć w dwóch późnogotyckich kościołach w Czechach: we wspomnianych już Lounach oraz w kościele św. Barbary w Kutnej Horze. Twórcą tych realizacji był czeski budowniczy pochodzenia niemieckiego Benedikt Rejt, żyjący w latach 1454-1534.