Barokowy drewniany kościół filialny św. Stanisława (1758). Parafię we wsi Barcice erygował w 1379 roku biskup Dobiesław. Kościół wzniesiony został w 1758 r. staraniem Mateusza Kamieńskiego, kapelana konwentu Norbertanek płockich. W 52 lata później w roku 1810 – restaurowany. Następnie gruntownie remontowany w latach 1867-68 i 1883-89.
Świątynia jest drewniana, orientowana o konstrukcji zrębowej, wzmocnionej ryglami i zastrzałami, zewnątrz oszalowana obustronnie, wzniesiona na kamiennej podmurówce. Korpus na rzucie prostokąta, prezbiterium węższe od wschodu, zamknięte trójbocznie. Zakrystia dobudowana jest do prezbiterium od północy. Od południa do nawy przylega skarbczyk, od zachodu – kruchta główna, zaś od północy – kruchta boczna. Wnętrze kościoła trójnawowe, rozdzielone dwoma parami słupów o kanelowanych trzonach, przekryte wspólnym dla nawy głównej i prezbiterium drewnianym sklepieniem pseudo kolebkowym o łuku koszowym. W nawach bocznych stropy płaskie.
W całym wnętrzu (pod stropem) polichromowany fryz z motywami roślinnymi. Wyposażenie wnętrza jest barokowo jednorodne. Wyróżnić w nim można: ołtarz główny barokowy – wykonany w latach 1795 – 97; dwa barokowe ołtarze boczne – wykonane około roku 1640 oraz prospekt organowy, ambonę, konfesjonały i ławki. Nad nawą główną i prezbiterium wspólny dach dwuspadowy, zaś nad nawami bocznymi – daszki pulpitowe, przechodzące w dalszej części nad zakrystię i składzik. Wszystkie kryte gontem. Nad elewacją frontową trzy czworoboczne wieżyczki, z których jedna nad trójkątnym szczytem fasady, a dwie pozostałe po jego bokach.
Drewniana dzwonnica wzniesiona została w 1768 r., a w 1891 r. gruntownie wyremontowana. Jest ona konstrukcji słupowej wzmocnionej ryglami i zastrzałami, z zewnątrz oszalowana. Zbudowana na rzucie kwadratu, dwukondygnacyjna, z górną kondygnacją węższą. Między nimi rozdzielający daszek okapowy. Jej elewacje szalowane pionowymi deskami z olistwowaniem. Narożniki ujęte w drewniane bonie. Dach namiotowy, kryty blachą, zwieńczony żelaznym krzyżem.