Warszawa

ZANIM POWSTAŁO METRO. Na początku XX wieku dwa dworce kolejowe były oknem na świat dla Warszawy. Mowa tu o Dworcu Głównym i Terespolskim (dziś Warszawa Wschodnia). Ale cóż z tego, skoro między tymi dworcami nie było torów. Wreszcie po uzyskaniu niepodległości przeforsowano projekt wybudowania nitki, łączącej obie stacje. Sprawa była trudna. Rozwiązanie miało starczyć na lata, wiedziano, że ruch samochodowy w centrum będzie się gwałtownie zwiększał i dlatego zdecydowano, że część torów pobiegnie pod ziemią. Długo przed zbudowaniem pierwszej linii metra Warszawa miała już swoją kolej podziemną. Dzięki temu rozwiązaniu dziś w centrum miasta nie widać pociągów. Ci bardziej spostrzegawczy zauważą łagodne wyniesienie w przejściu podziemnym pod skrzyżowaniem Alej Jerozolimskich z Marszałkowską. Owe wyniesienie spowodowane jest właśnie dość płytką obecnością linii kolejowej pod ziemią. Drugim utrudnieniem projektu była oczywiście Wisła. Budowa mostu trwała dość długo, bo aż 10 lat i została ukończona wraz z całą trasą w 1931 roku. Służył do wojny, służył za okupacji a w czasie powstania 1944 roku zniszczyli go Niemcy. Zrobili to w momencie opuszczania Pragi, bojąc się (niesłusznie), że ofensywa radziecka nie zatrzyma się na wschodnim brzegu Wisły i wesprze oddziały powstańcze. Nie przewidzieli naziści, że jeszcze cztery miesiące miną i dużo polskiej krwi upłynie, nim rzeka zostanie sforsowana. Po wojnie most dość rychło odbudowano. Właściwie to stworzono nową konstrukcję opartą na przedwojennych filarach, w dodatku obniżonych o 5 metrów. Obniżenie nie miało wpływu na wysokość torowiska, bowiem zmienił się sposób osadzenia konstrukcji. Gdy spojrzymy na most z boku, łuki przęseł znajdują się pod torami a przed wojną biegły górą. Ten właśnie zabieg architektoniczny niweluje różnicę 5 metrów w wysokości filarów. Most ma cztery tory, z których dwa służą do ruchu lokalnego a dwa do ruchu dalekobieżnego. Niedawno powstał pomysł pomalowania całej konstrukcji na czerwono. Pomysł świetny, bo urozmaicał trochę szarość i monotonność warszawskich mostów w dodatku byłoby to nawiązanie do dawnych zwyczajów. Kiedyś wszystkie elementy związane z koleją malowano na czerwono, czego pozostałością są barwy kół parowozowych. Niestety, komuś z decydentów awangardowy pomysł średnio się spodobał i chyba szare pozostanie szarym.(AniaiJurek)