Tarnowo Podgórne to duża, licząca dziś ponad cztery tysiące mieszkańców wieś. Jej historia ma swój początek w XIII wieku, kiedy to była własnością rycerskiego rodu Zarembów. W drugiej połowie XIII wieku Zarembowie sprzedali dobra i wieś biskupowi poznańskiemu Andrzejowi. Tarnowo należało od tego czasu do biskupów poznańskich. W najstarszym zachowanym dokumencie pochodzącym z 1293 r. wspomina się, że wieś należała do parafii w Lusowie. Własnością biskupów poznańskich miejscowość pozostawała do kasaty majątków kościelnych przez władze pruskie w okresie zaborów.
W końcowych latach XIX wieku i w pierwszych latach następnego stulecia nasiliła się polityka germanizacyjna władz pruskich. Do Wielkopolski zaczęto sprowadzać niemieckich osadników. Wielu z nich osiedliło się w Tarnowie Podgórnym. Korzystający z finansowego wsparcia rządu stworzyli tutaj dość liczną społeczność narodowościową i wyznaniową. Tutejsza gmina ewangelicka otrzymała w 1901 r. nowy zbór.
Świątynię wzniesiono w neogotyckiej formie. Do głównej nawy przylegała z jednej strony nawa boczna oraz wysoka wieża z dzwonem i zegarem. Kościół służył ewangelikom, którzy pozostali w Tarnowie Podgórnym po I wojnie światowej do 1945 r. Po wyjeździe niemieckich mieszkańców przestała istnieć gmina ewangelicka, a dotychczasowy zbór przejęła parafia katolicka. Od tego czasu jest to filialny kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Dawna ewangelicka świątynia wpisana została do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa w 1997 r. pod pozycją 655511 (decyzja 2621/A).