Historia kościoła św. Jacka wiąże się z Dominikanami, którzy w 1603 roku przybyli do Warszawy. Na ówczesnych przedmieściach miasta, pomiędzy ulicami Freta i Rybaki, zakupili oni parcelę pod budowę nowej świątyni i klasztoru. W pierwszej kolejności została wybudowana cegielnia, która produkowała materiał na budowę obiektów sakralnych. Następnie wzniesiono tymczasową drewnianą kaplicę i skromny klasztor, w którym zamieszkało jedenastu braci wraz z ojcem Abrahamem Bzowskim, który był inicjatorem budowy kościoła i klasztoru. W 1605 roku zostały sprowadzone relikwie św. Jacka. Budowa rozpoczęła się w 1605 roku według projektu Joannesa Italusa. Dzięki wsparciu finansowemu licznych mieszkańców i możnych już w 1606 roku w części kościoła została odprawiona pierwsza msza święta. Całkowita budowa została ukończona dopiero w 1639 roku. W latach 1639-1651 został wzniesiony kompleks klasztorny na planie litery T. Prezbiterium było wybudowane w stylu gotyckim, natomiast fasada i nawy w stylu barokowym. W pierwszej połowie XVII wieku powstały kaplice: Matki Bożej Śnieżnej i Św. Krzyża oraz stalle w prezbiterium. Kościół bardzo ucierpiał podczas potopu szwedzkiego, ale dzięki staraniom dominikanów w drugiej połowie XVII powrócił do swej dawnej świetności. W roku 1662 została wybudowana dzwonnica. W 1690 roku Adam Kotowski ufundował kaplicę grobową dla rodziny według projektu Tylmana z German. W XVIII wieku klasztor Ojców Dominikanów posiadał największą bibliotekę w Polsce. W 1805 roku na terenie klasztoru został urządzony szpital, a także koszary dla żołnierzy napoleońskich. W tym czasie wnętrze kościoła zostało zniszczone, a w 1815 roku wybudowany został nowy ołtarz. W 1823 roku do bryły kościoła została dobudowana przebudówka z podcieniami, w której umieszczono kramy targowe. Po upadku powstania listopadowego klasztor uległ kasacie. Budynki klasztorne zostały przekazane Warszawskiemu Towarzystwu Dobroczynności, natomiast świątynia stała się kościołem filialnym parafii nowomiejskiej. W 1944 roku w kościele został urządzony szpital powstańczy. Podczas bombardowań w świątyni zginęło ponad tysiąc osób. Z kościoła ocalała jedynie część murów i kaplica Kotowskich. Po zakończeniu działań wojennych na ulicę Freta 8/10 wrócili Ojcowie Dominikanie, którzy podnieśli świątynię z ruin w latach 1947-62. Nie zostały odtworzone bogate wnętrze oraz dziewiętnastowieczne podcienia. Cechą charakterystyczną kościoła jest to, że nie wchodzi się do niego schodami do góry, jak w większości kościołów, tylko w dół. We wnętrzu świątynia jest bardzo przestronna i jasna, utrzymana w białej tonacji. W ołtarzu głównym znajdują się: krucyfiks, rzeźby najświętszej Marii Panny i św. Jana oraz obrazy św. Jacka i św. Dominika. W prawej nawie mieści się kaplica Matki Boskiej Fatimskiej oraz nagrobek Katarzyny z Kosińskich Ossolińskiej, natomiast w lewej kaplica Kotowskich, zaś w podziemiu krypta grobowa Kotowskich, a także kaplica św. Dominika z nagrobkiem Ossolińskich. Na ścianach wiszą obrazy pochodzące z Żółkwi na Ukrainie, które przedstawiają dzieje klasztoru. Charakterystycznym elementem świątyni jest barokowa dzwonnica, która stoi po prawej stronie od głównego wejścia. Z zewnątrz fasadę zwieńczają trzy posągi: Matki Boskiej, św. Jacka i św. Dominika.