Za Barbakanem ciągnie się dawne przedmieście Freta, obecnie ulica nosząca tę nazwę. Już w XV wieku przed Bramą Nowomiejską rozciągał się wydłużony plac targowy, przy którym z czasem wzniesiono kramy, domy mieszczan i liczne budynki o charakterze przemysłowym, jak kuźnie, browary i garbarnie. Zabudowania te były w większości drewniane. Dzisiejszy wygląd Freta został ukształtowany w wiekach XVII i XVIII. Jest to jeden z najbardziej malowniczych fragmentów dzielnicy staromiejskiej, którego dominantę stanowi dwuwieżowa fasada kościoła św. Ducha. Na tyłach kościoła, frontem do ulicy Długiej, zwraca uwagę klasycystyczny Pałac Raczyńskich zaprojektowany w 1786 roku przez Jana Chrystiana Kamsetzera dla Kazimierza Raczyńskiego, starosty generalnego Wielkopolski. Po prawej stronie Freta biegnie w dół ulica Mostowa, przy której wznosi się szereg stylowych kamienic z XVIII i XIX wieku. Na uwagę zasługuje również klasycystyczna kamienica „Pod Samsonem” (nr 5) zbudowana w 1770 roku, ozdobiona na elewacji dwoma płaskorzeźbami przedstawiającymi Samsona walczącego z lwem i Dalilę obcinającą włosy Samsonowi. Najbardziej monumentalną budowlą na dawnym przedmieściu Freta jest wczesnobarokowy kościół św. Jacka i klasztor OO. Dominikanów. Kościół powstał w latach 1614-38. Budynek klasztoru budowano od 1639 do 1659 roku, głównie z fundacji mieszczan warszawskich, w tym także patrycjuszowskiego rodu Baryczków. Idąc dalej ul. Freta w kierunku Rynku Nowomiejskiego, warto zwrócić uwagę na dwa budynki: kamieniczkę pod nr 13 (z umieszczonymi w niszach figurami i mansardową nadbudową tworzącą drugie piętro) i po drugiej stronie kamienicę pod nr 16 (gdzie urodziła się i mieszkała Maria Skłodowska-Curie). Zwartą zabudowę Freta niemal pośrodku rozcina biegnąca w lewo ku zachodowi ul. Świętojerska biorąca swoją nazwę od patrona znajdującego się tu niegdyś kościoła św. Jerzego, który we wczesnym średniowieczu był filią kanoników regularnych z Czerwińska. Imieniem tego świętego patrona nazywano niegdyś także całą osadę Nowego Miasta – obok funkcjonującej równolegle nazwy Świętojerska. Po kasacie zakonu w 1818 roku zaniedbany budynek kościelny przebudowany został na fabrykę maszyn rolniczych braci Evans, która później stała się własnością Lilpopa. Budynek ostatecznie został zniszczony w 1944 roku. Jeszcze do roku 1962 pod nr 10 obejrzeć można było mały fragment murów kościelnych. Dziś stoją na ich miejscu budynki mieszkalne.