W połowie XVI wieku Zebrzydowscy herbu Radwan w miejscowości Zebrzydowice, leżącej na pograniczu Pogórza Wielickiego i Beskidu Makowskiego, wybudowali swoje „rodzinne gniazdo” w postaci dworu obronnego. Dwór miał kształt kwadratu od północy chronionego dwoma wieżami ze strzelnicami. Był przez nich wykorzystywany do 1599 roku, kiedy to znany ze swojej hojności wobec Kościoła Mikołaj Zebrzydowski, ówczesny wojewoda krakowski, założył fundację szpitala na kilkanaście łóżek dla rannych żołnierzy i kalek. Była to jedna z pierwszych placówek tego typu w Europie.
Szukając rozwiązania problemów związanych z prowadzeniem szpitala, nawiązał kontakt z zakonem Bonifratrów, tzw. Dobrych Braci, którzy w swoim ślubowaniu zakonnym zobowiązani są do opieki nad chorymi, nawet narażając swoje życie. Zakonnicy zostali sprowadzeni z Krakowa i w 1611 roku przejęli dwór z przeznaczeniem na szpital. Zbudowali kaplicę św. Floriana, rozbudowali szpital o kolejny budynek od strony południowej i zmienili całkowicie charakter obiektu z dworu obronnego na obiekt szpitalno-klasztorny. Początkowo niemile widziani wśród zdezorientowanej okolicznej ludności, niosąc pomoc w przypadkach klęsk żywiołowych, epidemii, głodu, chorób i niedostatku, zaskarbili sobie ich sympatię i stali się praktycznie jej mieszkańcami.
Przed II wojną światową na mocy porozumienia z dyrekcją szpitala psychiatrycznego w Kobierzynie utworzyła się tutaj jego filia, w której umieszczono 30 pacjentów psychicznie chorych. II wojna światowa spowodowała przejęcie przez okupanta szpitala na swoje cele z jednoczesną likwidacją oddziału szpitalnego. Chorzy zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Po zakończeniu II wojny upaństwowiono gospodarstwo zakonu, tworząc PGR. Zmiany polityczne, które nastąpiły w latach osiemdziesiątych, spowodowały, że Bonifratrzy odzyskali całość obiektu, tworząc w nim Dom Opieki Społecznej.