Lipki Małe to wioska rozproszona wśród nadnoteckich łąk. Dziś to prawdziwa oaza ciszy i spokoju. Mieszka w niej raptem dwanaście rodzin, a sąsiedzkie pogaduszki są mocno utrudnione z racji sporego oddalenia od siebie poszczególnych gospodarstw. Osadnictwo ma w tym miejscu długą historię – odkryto znaleziska z okresu neolitu (kultury ceramiki wstęgowej i sznurowej) oraz cmentarzysko z okresu rzymskiego. Mimo tak małej liczby parafian wieś może poszczycić się ciekawym kościółkiem św. Stanisława z 1806 r. Został on zbudowany na miejscu starszej świątyni pochodzącej z 1746 r.
Osadę założono zaledwie siedem lat wcześniej i nazwano Lipkesbruch (Lipkowskie Błota), ponieważ powstała na podmokłych terenach należących do Lipek Starych (dziś Lipki Wielkie). W 1907 r. kościół przebudowano w stylu neogotyckim, a w ostatnich latach dokonano remontu. Wewnątrz zachowało się dawne wyposażenie oraz ciekawy witraż. Na terenie przykościelnym przykuwa uwagę bryła pomnika pierwszowojennego (bez tablicy inskrypcyjnej) i dość oryginalny „obelisk” - na pierwszy rzut oka przypominający dowolną „kompozycję” utworzoną z odwróconej chrzcielnicy i starej, nieco upiększonej tablicy nagrobnej. Nikt z miejscowych nie potrafi powiedzieć, co symbolizuje ten niby-pomnik. Podobno stał tu zawsze, czyli z całą pewnością od czasów powojennego osadnictwa. Jest pięknie odmalowany, przez co prezentuje się co najmniej intrygująco.
Nieco na wschód od kościoła, przy drodze prowadzącej wzdłuż wałów przeciwpowodziowych, rośnie pomnikowy okaz dębu szypułkowego. Drzewo o wspaniałym pokroju liczy sobie 300 lat, mierzy w obwodzie 750 cm i ma 26 m wysokości, a w jego pniu zwyczajnie można się ukryć. Okazała dziupla została ostatnio poddana konserwacji. Od 2006 r. dąb jest prawnie chroniony.