Murzynowo leży na skraju Puszczy Noteckiej, w pobliżu rozlewisk Warty. Jest to dawna wieś królewska o dość burzliwych dziejach determinowanych długoletnim położeniem na pograniczu polsko-niemieckim. W dokumencie z 1564 r. czytamy o podziale miejscowości na dwie części: polską, należącą do króla, i niemiecką - będącą w posiadaniu brandenburskiego szlachcica von Rüleke.
W 1782 r. Murzynowo zostało sprzedane Nowej Marchii za 18 tys. złotych polskich. Starostowie międzyrzeccy otrzymywali apanaże z tego tytułu jeszcze przez 80 lat. Dwa lata po sprzedaży majątek murzynowski został scalony przez Johanna von Schöninga, a jego syn i następca otrzymał polecenie wybudowania tam w ciągu kolejnych dwóch lat dworu z ośmioma izbami. Kiedy dokładnie powstał isniejący nadal pałac, trudno dziś określić. Przypuszcza się, że nastąpiło to na początku XIX w.
Budowla posiada cechy klasycystyczne. Jest dwukondygnacyjna, z płaskim dachem, zbudowana na planie prostokąta. W bocznej ścianie elewacji zwracają uwagę płaskorzeźby ze scenami antycznymi. Po 1945 r. w zabudowaniach folwarcznych gospodarował PGR, a w pałacu ulokowano szkołę podstawową, która znajduje się tam do dziś. Wnętrza dostosowano do jej potrzeb. Ze starego wyposażenia pozostała jedynie wewnętrzna stolarka drzwiowa i częściowo sztukaterie.
Do pałacu przylega sześciohektarowy park z początku XIX w., w którym rosną platany i dęby o obwodach do 500 cm. Znajduje się w nim także spory, nieco zaniedbany staw. Zabudowania folwarczne usytuowane są wokół dwóch dziedzińców, na które prowadziły i nadal prowadzą dwa odrębne wjazdy. Przy wjeździe od strony pałacu stoi wielki spichlerz, dawna gorzelnia i budynek mieszkalny. Drugi wjazd, prowadzący na dziedziniec północny (gospodarczy), mieści się za kościołem.