Pierwsza wzmianka o Laskowie pochodzi z dokumentu datowanego na rok 1236. Kościół jest o kilka lat młodszy i pochodzi z drugiej połowy XIII w. Jest budowlą typową dla tego okresu na Pomorzu Zachodnim. Podobnie jak świątynie w okolicznych wioskach, zbudowany został z granitowej kostki, bez prezbiterium i wieży. Halowy, o wymiarach prostokąta 22,3 m x 11,2 m, niemal bez zmian zachował swój pierwotny wygląd. Wprawdzie portal południowy został nieco przebudowany, ale ten od strony zachodniej i wąskie okienka są już typowe dla budowli romańskich.
Kościół zbudowano jako katolicki. Tak jak inne świątynie na tych terenach, po 1534 r. przejęli go protestanci (zasada „cuius regio, eius religio”). W 1680 r. przeszedł solidny remont, a na przełomie XVIII i XIX w. w zachodniej części świątyni wydzielono kruchtę i nadbudowano drewnianą wieżę. Znajdowały się w niej trzy dzwony (z 1479, 1545 i 1615 r.), które już w okresie I wojny przetopiono na armaty. Kolejne odnowienie wnętrza nastąpiło w 1918 r., a w latach 80. XX w. dokonano remontu wieży.
We wnętrzu zachował się późnobarokowy ołtarz (pocz. XVIII w.) z bogatą dekoracją snycerską. Odmontowana od niego ambona - prawdopodobnie już podczas remontu w 1918 r. - stoi osobno pod południową ścianą. Jest także granitowa chrzcielnica datowana na XIII/XIV w. i dzwon przeniesiony do Laskowa z kościoła w Pyrzycach. W latach 90. zdemontowano go z wieży i ustawiono w kruchcie podwieżowej.
Po II wojnie, w 1958 r. kościół poświęcono i nadano mu wezwanie Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jest dziś świątynią filialną, wpisaną do rejestru zabytków pod nr rej. 128. Kamienny mur z zabytkową bramką, datowaną na przełom XIV i XV w., okala teren dawnego cmentarza ewangelickiego. Na zewnątrz - poza murami - zachował się pomnik poległych w I wojnie z trudno już odczytywalną inskrypcją.