Kamienica Grzegorza Wołyńca (Łętowskich) to narożny budynek u zbiegu ulic Krzywe Koło i Nowomiejskiej. Nosi numer 30 od strony Krzywego Koła i 14 od strony Nowomiejskiej.
Zanim powstała pierwsza murowana kamieniczka, na działce przy murach miejskich stał drewniany dom. Budynek ten w XV wieku stanowił własność warszawskich szewców Stanisława Gąsiora i Pawła Widusa. W pierwszej połowie XVI wieku dom posiadali złotnicy Ambroży, Jan Mnich i Wojciech Jastrzębski. Po tym ostatnim dom znalazł się w posiadaniu mistrza krawieckiego Grzegorza Wołyńca, który najprawdopodobniej przed 1540 rokiem postawił tu pierwszą murowaną, późnogotycką kamienicę od zaplecza opierającą się o obwarowania obronne Starego Miasta. Wołyniec sprzedał nowo zbudowany dom ślusarzowi Janowi Łętowskiemu. Kamienica stanowiła własność Łętowskich przez stulecie.
Około połowy XVII wieku budynek poddano gruntownej przebudowie. W drugiej połowie XVIII wieku, kiedy właścicielem domu był ławnik miejski Jan Wiśniewski, kamienica uzyskała kształt, który przetrwał do 1944 roku. Dwupiętrowy dom miał sześcioosiową fasadę od strony ulicy Nowomiejskiej i trzyosiową od Krzywego Koła. Na zapleczu zaś znajdowało się małe podwórko, z czasem zabudowane.
W czasie powstania warszawskiego kamienica legła w gruzach. Zachowały się tylko piwnice i mury przyziemia. Odbudowana została według projektu Jerzego Brabandera w latach 1952-1955 w formie, jaką prezentowała przed zniszczeniem. Zasadniczą zmianą było skrócenie fasady od ulicy Nowomiejskiej do czterech osi, co podyktowane było rekonstrukcją murów miejskich i przebiegającej przy nich ulicy podmurnej. Elewację ozdobiło nowe sgraffito.