Najdłuższą ulicą Starego Miasta w Warszawie jest ulica Piwna. Licząca około 250 metrów arteria zaczyna się przy Placu Zamkowym, a kończy się przy Wąskim Dunaju.
Początki ulicy Piwnej sięgają połowy XIV w. W 1353 r. z fundacji księcia mazowieckiego Ziemowita rozpoczęto budowę kompleksu klasztornego augustianów. Ulica na przestrzeni wieków nosiła różne nazwy. Najpierw była Pywną, później Mnichów i Szynkarską. Przez pewien czas w XVI w. jej odcinek pomiędzy Placem Zamkowym i ulicą Piekarską był ulicą św. Marcina. Jednolita nazwa dla całej długości arterii obowiązuje od 1743 r. do chwili obecnej.
Przez pierwszy wiek istnienia ulicy jej zabudowę - oprócz wspomnianego klasztoru augustianów - tworzyły drewniane domy warszawskich rzemieślników, w tym wielu piwowarów i krawców. W 1478 r. pożar w tej części miasta pochłonął całą drewnianą zabudowę poza klasztorem. Podczas odbudowy powiększony został kompleks augustiański. Dawny drewniany kościół św. Marcina zastąpił murowany, gotycki obiekt. Obok niego wzniesiono szpital oraz warzelnię piwa.
Pierwszą zabudowaną kamienicami mieszkalnymi stroną ulicy była pierzeja zachodnia, natomiast wschodnią stronę tworzyły tylne zabudowania kamienic przy Rynku Starego Miasta i ulicy Świętojańskiej. Następne pożary, które dotkęły ulicę Piwną w 1580 i 1669 r., były przyczynkiem do ostatecznego uformowania struktury zabudowy. Na początku XVIII w. cała zachodnia strona składała się z murowanych domów, a wschodnią sukcesywnie zapełniały dwu- i trzypiętrowe kamienice.
Jedna z najludniejszych staromiejskich ulic na przełomie XVIII i XIX w. zamieszkiwana była przez zamożniejszych urzędników, kupców i rzemieślników. Przy tej ulicy mieszkał Antoni Magier, barwna postać XVIII- i XIX-wiecznej Warszawy, profesor, fizyk i meteorolog oraz autor "Estetyki Miasta Warszawy".
Zabudowa po zniszczeniach wojennych odtworzona została w przybliżonej formie.