Jest to tablica z piaskowca na fragmencie muru: „Miejsce uświęcone męczeńską krwią Polaków walczących o wolność 17 X 1943”. Wmurowana została w latach 50.
W październiku 1943 roku gestapo rozpoczęło nową falę terroru w formie masowych łapanek ulicznych, a następnie rozstrzeliwania zatrzymanych zakładników. O ile ofiary dotychczasowych obław wysyłano na roboty przymusowe do Niemiec, a rzadziej do obozów koncentracyjnych, o tyle akcja rozpoczęta 13 października zainicjowała - równocześnie w wielu punktach miasta - nowy cykl zbrodni okupanta, który przeszedł do historii pod nazwą „egzekucji publicznych”. Zgodnie z rozporządzeniem Hansa Franka, za jednego poszkodowanego Niemca miało odpowiadać życiem dziesięciu Polaków. Policjant niemiecki miał prawo strzelać do każdego napotkanego na ulicy, kto wydał mu się podejrzany.
17 października po południu przywieziono grupę więźniów na ulicę Piusa XI 17. Rozstrzelano ich pod murem obok budynku Dyrekcji Telefonów. Następnego dnia o godz. 11.00 i 13.00 powiadomiono ludność przez megafony o tej egzekucji, określając liczbę straconych na dwadzieścia osób. Faktycznie wywieziono z Pawiaka dwudziestu pięciu skazanych (pięciu z nich zginęło po drodze w getcie), ponadto siedemnaście osób zamordowano na ulicy Dzielnej. „Przyzwyczailiśmy się dostatecznie do kary śmierci stosowanej nie na podstawie wyroków sądów policyjnych, ale bez jakiegokolwiek wyroku […]. Rzecz jasna, że nastroje są straszne, przygnębienie jest trudne do opisania. Bardziej niż kiedykolwiek zdaje sobie każdy sprawę, że niebezpieczeństwo wisi i nad nim, że jeśli wpadnie przypadkiem w obręb łapanki, to żaden «Ausweis» go nie uratuje" – pisał w swoim dzienniku Ludwik Landau.