Jest to tablica z piaskowca na frontowej ścianie budynku, wmurowana w latach 50., z napisem: „Miejsce uświęcone krwią Polaków poległych za wolność Ojczyzny. Tu dn. 2 II 1944 hitlerowcy rozstrzelali 300 Polaków”.
2 lutego w godzinach przedpołudniowych, w ramach represji za zlikwidowanie Kutschery, Niemcy rozstrzelali obok miejsca zamachu, na rogu Al. Ujazdowskich i ul. Chopina 100 mężczyzn przywiezionych z Pawiaka. Jednocześnie na terenie getta stracono 200 więźniów, tak że ogólna liczba ofiar w tym dniu sięgnęła 300 osób.
Według relacji naocznego świadka egzekucji w Al. Ujazdowskich, Kazimierza Kamińskiego, tego dnia żandarmi niemieccy przy ulicy Matejki sformowali szpaler zamykający Aleje Ujazdowskie, ustawiając na środku ulicy erkaem z obsługą. Z ustawionych między ulicami Piusa (obecna Piękna i al. Róż) samochodów wyprowadzono więźniów w cywilnych ubraniach z zawiązanymi białymi opaskami na oczach. „ Przywiązanych jeden do drugiego, Niemcy doprowadzają do żelaznego ogrodzenia obok alei Róż. Następuje salwa, po czym martwi więźniowie zsuwają się na chodnik. Przy samochodzie przygotowany jest następny szereg skazańców, kolejne strzały, które zagłuszają komendę i następna grupa trafia pod ogrodzenie. Salwy powtarzają się z dokładnością iście niemiecką, prawie co do sekundy. Świadkowie liczą salwy; siedem, osiem, dziewięć… ale nikt nie wie po ilu przyprowadzają w szeregu. Jedni mówią, że po pięciu, inni, że po ośmiu. Egzekucja dobiega końca. Widać ciała leżace na szerokiej jezdni alei i cywilów wrzucających trupy do samochodów. Wyraźnie widać, jak spłukują strumieniami wody cały chodnik i jezdnię. Szynami tramwajowymi płynie krew z wodą. Coraz więcej przybywa tej krwi i płynie w kierunku placu Trzech Krzyży. Ludzie moczą chusteczki, na których ukazuje się barwa bladej krwi.”
W obwieszczeniu o egzekucji Niemcy po raz pierwszy od jesieni 1943 roku zaniechali podania listy nazwisk straconych, ograniczając się tylko do stwierdzenia, że byli oni skazani na śmierć „za przestępstwa polityczne”. Zatajono również fakt, że w „ohydnym, podstępnym zamachu” zginął dowódca SS i policji na dystrykt warszawski oraz jak zwykle umniejszono liczbę ofiar niemieckich. Wkrótce zaniechano egzekucji ulicznych w Warszawie. Niemcy zrezygnowali z kontynuowania tej formy terroru, na co niewątpliwie wpłynęła zarówno reakcja polskiego społeczeństwa, zupełnie odmienna od przewidywanej i pożądanej przez okupanta, jak i zdeterminowane zbrojne działanie podziemia, przede wszystkim zaś wykonanie wyroku śmierci na Kutscherze.