Rzeźba ta, autorstwa Edwarda Wittinga, powstała w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Przedstawia półleżącą, a właściwie śpiącą postać nagiej kobiety. Nie jest to akt konkretnej kobiety, ale jakby ponadczasowe uogólnienie klasycznego piękna wyrażającego się w budowie i proporcjach ciała kobiecego. „Ewa” szczęśliwie ocalała podczas działań wojennych.