W historii Warszawy XIX w. pojawiło się w 1850 r. Przytulisko, określane również nazwą Warszawski Dom Schronienia.
Powołane zostało przez bogate mieszkanki stolicy skupione w Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności w celu niesienia pomocy ubogim kobietom. Opieką zajmowały się siostry zakonne ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących założonego przez kierującą przytułkiem Kazimierę Gruszczyńską. Z inicjatywy siostry Kazimiery w 1907 r. powstało Towarzystwo Opieki nad Pielęgniarkami działające od 1909 pod nazwą Towarzystwo Pielęgnowania Chorych św. Józefa.
Po połączeniu obu instytucji w 1920 r. zakład działał jako Towarzystwo Pielęgnowania Chorych św. Józefa - Przytulisko. W tych ramach działalność prowadzona była do 2 października 1944 r., która zakończona została decyzją hitlerowców nakazującą opuszczenie siedziby przy ulicy Wilczej. Siostry wznowiły ją po wyzwoleniu, niosąc pomoc żołnierzom wracającym z niewoli.
Przytulisko w 1864 r. otrzymało piętrową kamienicę przy ulicy Wilczej 7. Wraz z rozwojem placówki w latach 1911-1913 budynek nadbudowano o dwie kondygnacje oraz utworzono kaplicę. Dziewięcioosiowa fasada z wejściem w skrajnej osi ma elewację o cechach klasycystycznych.
Kamienica przetrwała wojnę i mieści dziś Dom Generalny Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących.