W latach dwudziestych XX w. założone zostało Niższe Seminarium Duchowne. Inicjatorami jego powołania byli księżna Maria Radziwiłłowa oraz kardynał Aleksander Kakowski. Na jego potrzeby w 1924 r. wzniesiono nowy budynek przy ulicy Kawęczyńskiej 49. W gmachu tym powstała wówczas kaplica, w której w 1932 r. umieszczono relikwie św. Jana Bosko. W kamienicy oprócz seminarzystów mieszkali również księża Salezjanie, którzy przenieśli się w 1935 r. do nowego domu parafialnego przy Bazylice Najświętszego Serca Jezusowego.
Siedziba Seminarium była czteropiętrowym budynkiem z klatką schodową mieszczącą się z lewej strony. W sześcioosiowej fasadzie umieszczono różnej wielkości i kształtu otwory okienne. Środkowe osie rozdzielały pilastry z korynckimi kapitelami.
W czasie trwania powstania warszawskiego w budynku ulokowano punkt opatrunkowy. Po wojnie Niższe Seminarium Duchowne działało tutaj do 1962 r. Po tym czasie komunistyczne władze przekazały dom na siedzibę Technikum Łączności, a po przeniesieniu szkoły w inne miejsce utworzono tutaj Specjalny Ośrodek Wychowawczy dla Dziewcząt. W 1992 r. nieruchomość zwrócona została kościołowi.
Obecnie działa tutaj Caritas Diecezji Warszawsko-Praskiej, kontynuując prowadzenie ośrodka wychowawczego. W 1992 r. w czasie remontu budynku w elewacji umiejscowiono płaskorzeźbę św. Brata Alberta.