Bratnia Pomoc, nazywana również Bratniakami, była organizacjami samopomocowymi zrzeszającymi studentów różnych uczelni już w XIX wieku. Prowadziły one działalność wspierającą mniej zamożnych studentów oraz promującą oświatę wśród mieszkańców wsi i miast. W okresie zaborów podtrzymywały tradycje narodowościowe.
W Warszawie - wzorem organizacji studentów krakowskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego - pierwszy Bratniak powstał przy Uniwersytecie Warszawskim w roku 1889. Rozkwit warszawskiej Bratniej Pomocy przypadł na czas po odzyskaniu niepodległości. Patronat nad Fundacją przyjął ówczesny Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Gabriel Narutowicz. Z zebranych funduszy, poza wspieraniem finansowym studentów, budowano również obiekty socjalne dla uczących się. Jeden z takich budynków stanął przy ulicy Górnośląskiej 14 na Solcu. Tym budynkiem był Dom Studenta „Sezam”.
„Sezam” zbudowano w latach 1924-1926 według projektu Konstantego Jakimowicza. Budynek, częściowo mieszczący się w wykopie w Skarpie Wiślanej, otrzymał formę neobarokowo-neorenesansową. W jego pomieszczeniach mogło zamieszkać 450 studentek uczących się w różnych warszawskich uczelniach. W czasie okupacji hitlerowskiej dom zajęło osławione Gestapo, dzięki czemu przetrwał wojnę bez większych szkód. Po zakończeniu wojny znów stał się domem żaków.
Obecnie w wyremontowanych wnętrzach mieści się Dom Gościnny „Sezam” należący do Politechniki Warszawskiej.