Jenińskie Olędry (Gennische Holländer) czyli Jeninek, Jeniniec i Podjenin to wsie założone w XVIII w. w obszarze tzw. Błot Warciańskich. Teren pod osadnictwo był niełatwy, przyjeżdżali tu więc ludzie mający jakie takie pojęcie o melioracji, tacy, którym niestraszne było zamieszkanie tam, gdzie część ziem podlegała okresowym podtopieniom. Otrzymywali wprawdzie w zamian pewne przywileje, ale łatwo im nie było. Ponieważ podmokłe łąki nie nadawały się do uprawy, obszary przeznaczono pod hodowlę bydła i koni.
Jenińskie Olendry powstały około 1725 r. na gruntach założonego jeszcze w średniowieczu Jenina (Gennin). Sprowadzono tu kolonistów znad Noteci. Od króla (Fryderyka Wilhelma) otrzymali fundusze ma wykarczowanie terenu i postawienie budynków gospodarczych. Specyficzny teren wymusił określony typ zabudowy. Domy rozproszyły się pośród podmokłych łąk i pastwisk. Budowano je na naturalnych bądź sztucznie usypanych wzniesieniach. W ciągu siedmiu pierwszych „suchych” lat wyrosły tu 73 gospodarstwa.
Po obwałowaniu Warty i dalszych pracach melioracyjnych liczba kolonistów wzrosła na tyle, że wydzielono trzy odrębne kolonie: Jeninek (Alt Gennin), Jeniniec (Ober Gennin) i Podjenin (Unter Gennin). W miarę upływu czasu granice pomiędzy poszczególnymi osadami zatarły się w sposób naturalny. Poruszając się dziś wąskimi, malowniczymi drogami niełatwo określić, gdzie kończy się np. Podjenin a zaczyna Jeniniec. Równie trudno stwierdzić, w której z tych wsi stoi górujący nad okolicą kościół. Ksiądz proboszcz z parafii św. Jana Chrzciciela w Bogdańcu nie ma jednak wątpliwości. Filialna świątynia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny znajduje się w Podjeninie.
Jednonawowa, przykryta dwuspadowym dachem bryła wybudowana została z cegły w stylu neogotyckim. Z daleka wygląda imponująco (zwłaszcza wysoka wieża), z bliska jednak widać, że kościół wymaga remontu. Jego wnętrze jest skromne. Z dawnego wyposażenia zachował się prospekt organowy i ponumerowane ławki. Na przykościelnym cmentarzu, pośród powojennych pochówków odnaleźć można kilka poewangelickich nagrobków. Starsza część nekropolii jest dokładnie zarośnięta, ale oznaczona specjalną tablicą.