Kamienica dwupiętrowa, trzyosiowa, z neobarokową fasadą. Wzniesiona w połowie XVIII w. W sto lat później nadbudowana o trzecie piętro (obszerna facjata). Pod koniec tego stulecia odnowiono elewację frontową. W 1944 r. częściowo zburzona. Odbudowana w latach 1951-54 pod kierunkiem architektów Stanisławy i Jerzego Dutkiewiczów.
Pierwotna kamienica była dziełem doby baroku. Odnawiając gmach w XIX w. – owym stuleciu historii i historyzmu – dodano fasadzie neobarokowe zdobienia, nawiązujące jakby do pierwotnego jej charakteru. Stworzono w ten sposób harmonijną, jednolitą całość. Po jej zburzeniu, zachowały się znaczne partie elewacji frontowej. Rozebrano ją jednak przed podjęciem rekonstrukcji, nie odtwarzając „Oka Opatrzności”. Zamiast jednej obszernej facjatki na dachu, dziś znajdują się tam trzy mniejsze.