Przy ulicy Myśliwieckiej 6 znajduje się imponujący kompleks budynków szkolnych. Mieści się w nich Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego, szkoła mająca ponad 90-letnią historię. Warto w skrócie przybliżyć jej najważniejsze momenty.
Nową warszawską szkołę powołano do życia 1 września 1918 r. Inicjatorem jej powstania był ówczesny Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Antoni Ponikowski, późniejszy dwukrotny premier rządu. Ponikowski, organizator szkolnictwa w czasie zaboru rosyjskiego, przykładał dużą wagę do jak najszerszej dostępności do oświaty. Jego pomysł poparł profesor Tadeusz Łopuszański.
Początkowo Królewsko-Polskie Gimnazjum im. Stefana Batorego, bo taką nazwę szkoła otrzymała, mieściło się przy ulicy Kapucyńskiej 21. Jednak po krótkim czasie okazało się, że warunki lokalowe są niewystarczające. Podjęto decyzję o budowie nowego gmachu, a na jego lokalizację wybrano grunty przy ulicy Myśliwieckiej. Opracowanie projektu zlecono wybitnemu architektowi Tadeuszowi Tołwińskiemu, profesorowi Politechniki Warszawskiej. Tołwiński odwołał się w nim do ulubionego przez siebie stylu neobarokowego. Kompleks szkolny, przypominający wyglądem duży zespół pałacowy wzniosła w latach 1922-1924 uznana warszawska firma budowlana Martens i Daab. Wokół szkoły powstał teren sportowy oraz ogród botaniczny. Placówka otrzymała również doskonałe wyposażenie dydaktyczne.
Do 1939 r. szkoła działała jako Państwowe Gimnazjum im. Stefana Batorego. W czasie okupacji obiekt przejęli Niemcy, organizując tu początkowo Deutsche Schule (szkoła podstawowa), a później Deutsche Oberschule (szkoła średnia). Po zakończeniu wojny do uszkodzonego budynku powróciło Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego. Otrzymało numer II, który obowiązuje do dzisiaj.
27 września 2003 r. z inicjatywy wychowanków szkoły odsłonięto przy głównym wejściu pamiątkową tablicę. Okazją do jej fundacji była 470. rocznica urodzin patrona szkoły, króla Stefana Batorego.