Stanisław Sedlaczek (1892-1941) był jedną ze znaczących postaci polskiego międzywojennego harcerstwa. W ruchu skautowym zaczął działać w czasie swojej nauki we Lwowie. Zajmował w nim różne stanowiska, w tym dwukrotnie był naczelnikiem harcerzy Związku Harcerstwa Polskiego. W latach 30. został odsunięty od pełnienia funkcji w ZHP ze względu na swoje poglądy. Nie zerwał jednak kontaktu z harcerstwem. W czasie hitlerowskiej okupacji, w dniu 27 września 1939 r., powołał nowe struktury harcerskie nazwane Hufcami Polskimi. Został również ich pierwszym naczelnikiem. Jednocześnie działał w Stołecznym Komitecie Samopomocy Społecznej.
W trakcie niemieckiego nalotu na siedzibę komitetu w nocy z 17 na 18 maja 1941 r. został aresztowany wraz z grupą współpracowników. Po czasowym pobycie na Pawiaku w dniu 22 lipca wysłany został do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, aby już po kilku dniach zostać zamordowanym. Według dokumentów nastąpiło to 3 sierpnia 1941 r.
W 1998 r. uczczono w Warszawie pamięć wybitnego harcerza i wychowawcy młodzieży pomnikiem przy skrzyżowaniu ulic Myśliwieckiej, Łazienkowskiej i Rozbrat. Pamiątkową tablicę umieszczoną na granitowym głazie ufundowały władze stolicy wspólnie z ZHP. Inskrypcja na tablicy głosi: „Harcmistrz Rzeczypospolitej Stanisław Sedlaczek (31 I 1892–3 VIII 1941) zasłużony działacz i organizator ruchu harcerskiego, wybitny wychowawca młodzieży w duchu katolickim i narodowym, założyciel tajnego harcerstwa polskiego w październiku 1939 r. Zginął w Oświęcimiu”.
W 2002 r. rondo, na którym stoi pomnik, otrzymało patronat Stanisława Sedlaczka.