Wilda, dziś jedno z poznańskich osiedli, do 1 kwietnia 1900 r. była jedną z podmiejskich wsi. Właśnie wspomnianego dnia ówczesne pruskie władze podjęły decyzję o jej włączeniu w granice Poznania. Jednocześnie do stolicy Wielkopolski przyłączono Łazarz oraz Jeżyce. Od tego czasu datuje się szybka urbanizacja tych terenów. Na terenie nowych osiedli powstało wiele ważnych dla nich budowli.
Przy głównym placu Wildy, Rynku Wildeckim, powstała między innymi miejska łaźnia. Publiczna łaźnia miejska na Wildzie powstała w 1908 r. w sąsiedztwie innych budynków użyteczności publicznej, wśród których wymienić należy szkołę gminną i lokalny zakład opieki nad starcami. Wildecka łaźnia to piętrowy pawilon o neobarokowej formie.
Jej charakterystycznymi elementami są ciekawy drewniany ganek wsparty na pięciu kolumnach toskańsko-doryckich oraz dwa szczyty o barokowych spływach. Budynek łaźni poddano przebudowie w latach 70-tych XX w. Ostatni remont obiektu użytkowanego przez Politechnikę Poznańską miał miejsce w 2003 r. Dawna łaźnia miejska na Wildzie wpisana jest do rejestru zabytków od 12 grudnia 2002 r. pod pozycją A/475.