Kamienica pod numerem 10 w narożu dzisiejszych ulic: Jana Pawła II i Stefana Okrzei należy chyba do najładniejszych w centrum miasta Mikołowa i w samym mieście. Od wieków w miastach czy miejscowościach o charakterze miejskim, centralnym miejscem był miejscowy rynek. Kiedykolwiek ktoś był w Mikołowie i spacerował po Rynku czy w jego okolicach - nie mógł nie zauważyć opisywanej kamienicy, znajdującej się jakieś pięćdziesiąt (może trochę więcej) metrów od rynkowego placu.
Budynek wybudowano na planie litery „L”, ok. 1910 roku. Wzniesiono go z cegły pełnej. Na elewacjach widoczna jest cegła klinkierowa koloru białego; budowla jest podpiwniczona. Elewacje posiadają całkiem ciekawe zdobienia, chociaż jak na secesję, jest skromna w ich ilościach. Chyba do najciekawszych należą głowy satyrów [grecki bożek płodności i urodzaju] ozdabiające wykusze, na których umieszczono balkony.
Jeden z wykuszy z balkonem posiada coś w rodzaju „ściany szczytowej”, która zwykle jest zakończeniem wysuniętej części budynku, czy też ściany frontowej (przeważnie w barokowych lub neobarokowych kościołach). W wykuszach osadzone są okna, które okalają skromnie zdobione obramienia. W ostatnich latach została wymieniona stolarka okienna na współczesną, co nie ujmuje walorów estetycznych wszystkich elewacji.
Część tzw. „narożna” kamienicy, która jakby była łącznikiem pomiędzy skrzydłami lewym i prawym budynku, zakończona jest drewnianą „czapą” w kształcie kopuły z oknami w kształcie „rybiego oka”. Poniżej widoczna jest także weranda, zamknięta drewnianą płyciną wokół okna tworzącą zdobienie otworu okiennego. W tejże części kamienicy widoczne jest wejście do lokalu, który od początku istnienia kamienicy był przeznaczony na działalność gospodarczą.
Otwór wejściowy jest ozdobiony motywami roślinnymi, a nad nim widoczne jest sklepienie tzw. „półokrągłe”. Na dolnej kondygnacji ( parter ) widoczne jest boniowanie, charakterystyczne dla stylu klasycystycznego lub neoklasycystycznego, a nieco niżej ciekawym zdobieniem elewacji kamienicy są cokoliki, zaokrąglone, miejscami stykające się z poziomem gruntu.
Niestety, podczas pierwszej odnowy elewacji budowli, jak i tej w roku bieżącym ( 2013 ) spowodowanej głównie odpadająca farbą elewacyjną po poprzedniej renowacji - kolorem zielonym właściwie oszpecono opisywaną kamienicę. Przed dwoma renowacjami pokryta ona była kolorem, który pasował do „elegancji” samej budowli i kolor ten podkreślał ją niemal o każdej porze roku. Po pierwszym jak i drugim pokryciu kamienicy farbą koloru zielonego, brakuje mi pokrycia kolorem brązowym wspomnianych w tekście cokolików i tym samym można by nawiązać do jednej ze scen pewnego serialu komediowego „z numerem” w tytule: „ ….i jak to wygląda? Jak.......”