Kościół św. Wojciecha i MB Śnieżnej (XVI w.), z barokowym wyposażeniem. Pochodzenie najstarszego zabytku Mikołowa datuje się na XVI wiek, choć niektórzy twierdzą, że pochodzi z lat 1270-80. Powstał w miejscu poprzedniego kościoła z XIII wieku, o konstrukcji drewnianej, który ze względu na fatalny stan techniczny, został rozebrany. Przypuszcza się, że pierwszy kościół mógł posłużyć za podstawę budowy noewej świątyni i większość kamiennych murów mogła zostać do niego dobudowana. Tego niestety dokładnie się nie dowiemy z uwagi na utratę całego archiwum miejskiego podczas wielkiego pożaru miasta w 1794 roku. Prawdopodobnie opisywana budowla sakralna mogła posiadać konstrukcję drewniano-kamienną, podobnie jak to jest w przypadku kościoła w Gliwicach-Ostropie, ale żaden z miejscowych historyków nie jest w stanie potwierdzić tych przypuszczeń.
Kościół jest budowlą jednonawową, późnogotycką, o zatartych przebudowami cechach stylowych. W porównaniu z barokowymi kościołami drewnianymi w pobliskich Paniowach, czy w Borowej Wsi, kościół pw. Matki Bożej Śnieżnej posiada skromne wyposażenie lub raczej to, co z niego zostało. Uwagę na pewno przyciągną: barokowy ołtarz główny z postacią św. Wojciecha, patrona miasta Mikołowa - z 1675 roku, kropielnica znajdująca się w przedsionku wejścia bocznego z XV wieku, wyrzeźbiona w piaskowcu w postaci kielicha. W otworze drzwiowym do zakrystii nadal przytwierdzone są do ościeżnic drzwiowych oryginalne późnogotyckie drzwi z drewnianą futryną i wciąż działającym późnogotyckim zamkiem drzwiowym, do którego zachowały się oryginalne klucze, wciąż używane. Warto także przyjrzeć się nieco trzem ołtarzom bocznym, pochodzących z epoki baroku: pierwszy z nich z 1701 roku, z obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem, namalowany przez Aleksandra Radwańskiego, drugi poświęcony św. Antoniemu Padewskiemu i trzeci, którego zdobią rzeźby św. Katarzyny, Barbary i św. Andrzeja, a także obraz św. Barbary, najczęściej spotykanej postaci świętej na Górnym Śląsku-pochodzący z XVIII wieku.
W historii kościoła, jego losy ważyły się kilkakrotnie, nie tylko ze względu na czas wojen światowych, a z ówczesnych przyczyn ekonomicznych miasta. W latach 30. XX wieku zapadła decyzja ówczesnych rajców miejskich o rozbiórce świątyni z uwagi na koszt jej utrzymania, a przy tym użytkowanie dzisiejszej bazyliki mniejszej. Szczęśliwym trafem z rozbiórki zrezygnowano.