W południowej części dzisiejszych Katowic -Podlesiu - od blisko 100 lat stoi wybudowany z pełnej cegły kościół o dość surowej bryle, typu halowego, trójnawowy, orientowany na Wschód, przekryty dachem dwupołaciowym, pokryty blachodachówką koloru czerwonego. Wybudowano go w latach 1920-21, a więc kiedy jeszcze tereny wschodniego Górnego Śląska nie były „pewne” pod względem politycznym, ani terytorialnym.
Budowla posiada wieżę, która nawiązuje do stylu romańskiego, by po ok. ¾ swej wysokości przejść na ukosie w wielobok. Zwieńczona wielobocznym hełmem nawiązującym swym kształtem do hełmów cebulastych głównie z epoki baroku (oprócz późniejszego neobaroku ), zakończona szpicem, na którym osadzony jest (przypuszczam ) krzyż trójkątny ze „zdobieniem” pośrodku. Podczas dobrego nasłonecznienia zdobienie rozbłyska, co przypuszczalnie może znaczyć: „Siłę i Blask w Krzyżu”.
Bryła kościoła różni się od większości katowickich świątyń wybudowanych w końcu XIX i w początkach XX wieku, m.in. długością korpusu i zakończeniem w miejscu, gdzie zwykle widać absydę- ścianą prostą, do której jakby dobudowano niewielką „bryłę absydy”. Z pierwotnego wystroju wnętrza kościoła do obecnych czasów zachowały się jedynie cztery figury umieszczone w prezbiterium: św. Anny, św. Katarzyny, św. Franciszka i św. Jadwigi, a także Stacje Drogi Krzyżowej.
Godne uwagi są pochodzące z początków lat 30. XX wieku organy wykonane przez braci Riegerów. W roku 2000 i na początku 2003, na czołowych ścianach naw bocznych umieszczono dwa obrazy: „Golgota” i „Chrystus Zmartwychwstały”. Obecny wystrój pochodzi z roku 2000 i jest próbą odtworzenia kameralnej atmosfery świątyni z początków jej istnienia.