Na Placu Piastowskim, właściwie na jego skraju, prawie przy ul. Gen. Tadeusza Kościuszki stoi niewielka kaplica ufundowana przez Urząd Gminy w Chorzowie Starym. Wybudowana w latach 1925-26 i - jak informuje umieszczona na niej tabliczka - w stylu neobarokowym według projektu Otto Urbańczyka z pobliskich Siemianowic Śląskich.
Jest to niewielka budowla sakralna, murowana, otynkowana, zamknięta trójboczną absydą, przekryta dachem dwupołaciowym, z załamaniami przed okapem. Od strony absydy przekryta jest dachem wielopołaciowym. Dach pokryty jest szarymi arkuszami blachy. Na kalenicy dachu osadzona została wieżyczka na sygnaturkę przekryta niedużym daszkiem hełmowym. Elewacja frontowa posiada otwór drzwiowy zwieńczony półokrągłym łukiem, tworzący neobarokową opaskę, a ta w środku posiada żłobienie.
W otworze drzwiowym osadzono drzwi dwuskrzydłowe, płycinowe, przeźroczyste w części górnej, przypuszczalnie są oryginalne. Nad otworem drzwiowym widoczny jest nieduży gzyms oddzielający ściankę szczytową od reszty części kaplicy. Ścianka szczytowa posiada typowe falowania spotykane w epoce baroku, lecz te są neobarokowe. Na środku widoczny jest owalny otwór zwieńczony zadaszeniem przypominający “boki” francuskiej peruki, noszonej m. in. w czasach Wielkiej Rewolucji Francuskiej (1789 r.).
Na tzw. załamaniach ściennych widoczne są niewiele wystające poza lico muru pilastry, może raczej pseudo-pilastry. Ścianka szczytowa zwieńczona jest krzyżem o podwójnych ramionach- symbol zakonu bożogrobców, z którym wiąże się historia Chorzowa. Elewacje boczne posiadają okrągłe okienka podobnie zakończone, co otwór w ściance szczytowej. Wewnątrz kaplicy znajduje się ołtarz z Ukrzyżowanym, a przed ołtarzem, po lewej i prawej stronie stoją figurki świętych.