Płk. Władysław Kiełbasa został mikołowskim Bohaterem dzięki pokazaniu swej odwagi w bitwie z hitlerowskim agresorem na polach wyrskich i tam poległ w obronie Mikołowa. Ale zanim został podpułkownikiem, a pośmiertnie pułkownikiem, minęło wiele lat.
Urodził się 31.12.1893 roku w Ptaszkowej koło Nowego Sącza. Jego rodzice zajmowali się rolnictwem. Późniejszy podpułkownik uczęszczał do szkoły zasadniczej, potem do gimnazjum w Nowym Sączu, gdzie w czerwcu 1914 roku zdał egzamin maturalny. Wcześniej, bo maju 1914 stanął przed komisją poborową armii austriackiej, a w sierpniu tegoż roku jako żołnierz jednoroczny pełnił służbę w 20. Pułku Piechoty Armii Austriackiej, którego pokojowy garnizon znajdował się w Tarnowie i tam służył do 01.11.1918 roku.
Podczas I wojny światowej brał udział w walkach na froncie włoskim i rosyjskim. W trakcie wojennej służby został trzykrotnie ranny. Wiosną 1920 roku został ze swoim pułkiem skierowany na front do walki z Rosją Radziecką. W czasie tzw. wyprawy kijowskiej wykazał się męstwem i ofiarnością podczas walk. Nawet podczas powrotu spod Kijowa kilkakrotnie atakował Bolszewików. 15.06.1920 roku, podczas szturmu, do którego osobiście podrywał swych żołnierzy, został ciężko ranny i nie mógł już dowodzić. Został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy nr 1886 i dwukrotnie Krzyżem Walecznych m.in. za udział w walkach pod Stasiewem i Zarudziem. Od 01.06.1920 roku został przeniesiony do Częstochowy, do 27. Pułku Piechoty, w którym został trzecim dowódcą, a z czasem drugim dowódcą batalionu.
26.04.1939 roku został przydzielony do kierowania organizacją obrony Odcinka Umocnionego “Mikołów”. I tu około końca sierpnia 1939 roku kwaterował w kamienicy przy miejscowym rynku, ale nie wiadomo czy zajmował całe I piętro, czy tylko pokój, bądź salon. W dniach 01-02.09.1939 roku przyszło mu walczyć nad przedpolach Mikołowa, na terenie wsi Wyry. Po chwilowej utracie Wojska Polskiego kontroli nad wsią, zostało mu powierzone zadanie odbicia jej z rąk nieprzyjaciela.
Ok. godziny 16.30 podpułkownik w swym zwyczaju (albo z racji stopnia oficera) przykląkł (nigdy nie padał) by dodać otuchy swym żołnierzom tuż przed atakiem na pozycje niemieckie. Wypowiedział słowa: “Chłopcy, Szwabów się nie bójcie. Przegonimy ich, gdzie pieprz rośnie. Idę z wami”... Żołnierze ruszyli do walki i w jej wyniku wieś znów była w polskich rękach, jednak na polu chwały został ranny dzielny, lubiany przez swych żołnierzy dowódca. Przypadkowo został ranny w głowę od wybuchu pocisku, wobec tego natychmiast zdjęto go z pola walki i czym prędzej pognano konie w kierunku mikołowskiego szpitala. Wkrótce radość zwycięstwa przyćmiła informacja, że dzielny podpułkownik Władysław Kiełbasa zmarł na stole operacyjnym. Wówczas żołnierzy ogarnęła wściekłość, a śmierć podpułkownika odpłacili zadając Niemcom jeszcze większe straty w ludziach (których przeciwnik do chwili obecnej nie chce ujawnić).
Podpułkownik Kiełbasa był najwyższym oficerem poległym zaraz na początku II wojny światowej na terenie Górnego Śląska. Został pośmiertnie awansowany na pułkownika, odznaczony Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari IV Klasy i pochowany wraz z pięcioma nieznanymi z imienia i nazwiska żołnierzami, na cmentarzu przy ówczesnym kościele pw. św. Wojciecha ( dziś bazylika mniejsza ).